در خبرها آمده بود:
دادستان آمریکا چهار ایرانی را متهم به ربودن یک روزنامه‌نگار اهل نیویورک کرد.در کیفر خواست وزارت دادگستری آمریکا که به تازگی فاش شده است، مشخص شد دادستان آمریکا ۴ ایرانی را به تلاش برای ربودن یک روزنامه نگار ساکن نیویورک (مسیح علی نژاد) متهم کرده است. وزارت دادگستری آمریکا در پاسخ به سوال خبرنگاری مبنی بر تایید خبر تلاش برای ربودن این خبرنگار از طرف ایران از اظهارنظر در این مورد خودداری کرد. آدری اشتراوس، دادستان آمریکا در نیویورک مدعی شد: این چهار ایرانی قصد داشتند این روزنامه نگار را به زور دستگیر و او را به ایران منتقل کنند.
این خبرنگار آمریکایی ساکن نیویورک، یکی از اصلاح طلبان سابقا ایرانی است که پس از مهاجرت به آمریکا به فعالیت در رسانه های معاند مشغول شده و توسط این رسانه ها معمولا با عنوان «خبرنگار منتقد» معرفی می شود.
یکی از استعدادهای ویژه این خبرنگار توانایی وی در اشک ریختن و گریه کردن به حال مردم بدبخت و بیچاره ایران است. به اینصورت که معمولا هنگام گزارش وضعیت اسفبار زندگی مردم ایران زیر یوغ استبداد رژیم جلاد جمهوری اسلامی، احساسات پاک و معصومانه زنانه اش غلیان کرده و با مهارت خاصی ناله و شیون سر می دهد.
البته حق هم دارد. چطور ممکن است شخصی ذره ای از انسانیت بو برده باشد و در حالی که خودش در بهشت زیبا و دلپذیری مانند شهر نیویورک زندگی می کند، دلش به حال مردم بدبختی که در شهرهای ویرانه و کثیف ایران زندگی می کنند نسوزد؟!
بعنوان مثال وقتی در راهروهای متروی نیویورک قدم می زند و با خود می اندیشد که چقدر انسان خوش شانس و موفقی بوده که توانسته از یک کشور عقب افتاده مانند ایران به پیشرفته ترین و متمدن ترین شهر جهان برسد. و در حالی که حس غرور و ظفرمندی تمام وجودش را فرا گرفته صحنه های زیبای بی خانمانهای نیویورکی را می بیند که در آزادی کامل در همان راهروها روی زمین خوابیده اند. شاید حتی صحنه اجابت مزاج برخی از این بی خانمانها مقابل انظار عمومی را هم ببیند و با خود بیاندیشد چه شد که ایرانیان خود را اسیر آداب و رسوم پوچ و دست و پا گیری کردند که حتی اجازه نمی دهد وقتی تنگشان می گیرد بتوانند آزادانه خود را راحت کنند؟!
با این فکر، ناگهان از روی تاثر نفس عمیقی می کشد و با استشمامِ رایحه آزادی، قدمهایش را تندتر می کند تا زودتر به قطار برسد. و سوار قطار می شود.
با دیدن موش هایی که داخل واگن های قطار زیر پای مسافران جست و خیز می کنند، به این فکر می کند که واقعا چرا ایرانیان نمی توانند به این درجه از تمدن و رشد فکری برسند که مانند شهروندان نیویورک حقوق حیوانات را محترم بشمارند؟! ما کجاییم و آنها کجایند؟!
شاید یکی از دلایل عقب ماندگی ایرانیان خصلت فضولی و سرک کشیدنشان به کار دیگران باشد. چطور ممکن است وقتی حتی نمی فهمیم که نباید به حریم خصوصی دیگران تجاوز کنیم توقع داشته باشیم وضعیت زندگیمان بهتر از این باشد؟
کاش می شد کاری کنیم تا ایرانیان احترام به حریم خصوصی را از مردم متمدن نیویورک بیاموزند.
بالاخره به ایستگاه پایانی می رسد و در حالیکه این افکار به شدت ذهنش را به خود مشغول کرده از مترو خارج شده و وارد خیابان اصلی می گردد.
اینجاست که ناگهان با دیدن صحنه ای شکوهمند از آزادی و تمدن، ناخودآگاه اشک هایش جاری شده و با صدای بلند گریه می کند.
این صحنه چیزی نیست جز درگیری مسلحانه چند شهروند نیویورکی.
صدای تیراندازی او را به یاد نیروهای سرکوبگر رژیم سفاک جمهوری اسلامی می اندازد. اما شکوه و زیبایی آمریکا و نیویورک دقیقا در همین نکته است که سلاح ها در انحصار یک رژیم جنایتکار نیست، بلکه مردم عادی هستند که آزادانه یکدیگر را می کشند.
چرا ما ایرانیان باید در همه چیز از جهان عقب بمانیم؟! مثلا همین کرونا را در نظر بگیرید. بزرگترین شهر ایران همان تهران است که مجموعا چیزی حدود 5000 مبتلا به کرونا داشته و کل آمار کرونا در ایران حدود سه نیم میلیون مبتلاست. در حالیکه نیویورک به تنهایی بیش از دو میلیون بیمار کرونایی داشته!
واقعا چرا این آخوندها تحمل نقد و انتقاد را ندارند؟ چرا باید اینقدر بیچاره و حقیر باشند که اقدام به ربودن یک خبرنگار زن منتقد نمایند؟
