پس از جنگ جهانی دوم جهان میان دو ابرقدرت تقسیم شد. یکی ایالات متحده آمریکا بود که کمترین آسیب را دیده و تقریبا بطور کامل از ویرانی های جنگ در امان مانده بود. و دومی اتحاد جماهیر شوروی که بیشترین آسیب و تلفات را متحمل شده بود. لیکن با وجود این تلفات و خسارات سنگین، ارتش سرخ شوروی موفق شده بود میخ خود را در اروپا کوبیده و به مخوف ترین ارتش جهان تبدیل شود.
کشمکش دو ابرقدرت پس از جنگ آغاز شد و گاهی اوقات دو طرف تا مرز جنگ تمام عیار هسته ای هم پیش رفتند. لیکن نهایتا رهبران شوروی راه تساهل و تسامح را در پیش گرفته و تلاش کردند از طریق «تعامل با جهان» به سمت تنش زدایی و همکاری و دوستی با آمریکا حرکت نمایند.
آمریکاییها برای تطمیع رهبران شوروی در باغ سبزی نشان داده و ادعا کردند در صورتی که شوروی بپذیرد پرده های آهنین را کنار زده و با اتحاد دو آلمان (در حقیقت بازگشتن آلمان شرقی تحت حاکمیت آنچه تا آنروز آلمان غربی نامیده میشد) موافقت نمایند، نیروهای ناتو و هم پیمانان آمریکا تعهد می نمایند حتی یک قدم به سمت مرزهای روسیه پیشروی نخواهند کرد.
رهبران شوروی از هول حلیم داخل دیگ افتاده و این توافق برجام با آمریکا و غرب را پذیرفتند، تا جایی که برای اثبات حسن نیت خود حتی بیش از تعهدات حاضر به دادن امتیاز به آمریکاییها شدند.
نتیجه این شد که اولا شوروی از هم پاشید. ثانیا بسیاری از کشورهایی که سابقا ذیل پیمان ورشو بخشی از قلمرو بلوک شرق و روسیه شوروی محسوب می شدند به تصرف نیروهای ناتو در آمده و ضمیمه قلمرو آمریکا و هم پیمانان غربی آن شدند. ثالثا، آمریکا و ناتو از طریق حمله مستقیم و عملیات نظامی، برخی از هم پیمانان روسیه در اروپای شرقی، مانند صربستان، را سرنگون کرده و خاک این کشورها را هم به قلمرو خود ضمیمه نمودند. رابعا، آمریکا و ناتو عملیات نظامی گسترده ای در منطقه غرب آسیا (خاورمیانه) آغاز کردند که در صورت موفقیت حلقه محاصره روسیه را کامل می نمود. بعلاوه، تسلیحات و سیستم های ضد موشکی آمریکایی در جوار مرزهای روسیه مستقر گردید که مشخص بود هدف از آنها بی اثر کردن موشکهای قاره پیمای روسیه و نتیجتا برهم زدن توازن قوا و آنچه «اطمینان از نابودی متقابل» خوانده می شد بود.
لیکن برخلاف عملیات های نظامی برق آسا و ظفرمندانه آمریکا در شرق اروپا، لشکر کشی آمریکا به منطقه غرب آسیا به آن آسانی که تصور می شد نبود. آمریکاییها که تصور می کردند طی مدت کوتاهی ایران و هفت کشور دیگر را اشغال خواهند نمود، در جوار مرزهای ایران زمین گیر شده و در باتلاق جنگ های افغانستان و عراق فرو رفتند.
دقیقا زمانی که آمریکاییها متوجه شدند در عراق مانند خر در گل مانده اند، کشور جمهوری گرجستان که یکی از همسایگان جنوبی روسیه است اعلام کرد قصد پیوستن به پیمان نظامی ناتو را دارد. این اقدام تهدیدی مستقیم علیه روسیه بود و در کمال ناباوری آمریکاییها، روسیه پاسخی قاطعانه به آن داد. ارتش روسیه از هوا، زمین، و دریا به گرجستان یورش برده و در چشم به هم زدنی مقاومت نیروهای گرجی را در هم شکست.
آمریکاییها که از این اقدام روسیه بهت زده شده بودند به التماس افتادند تا روسیه از اشغال کامل گرجستان صرفنظر نماید. و البته روسها پس از تحقیر نیروهای گرجی از آنجا عقب نشینی کرده و تنها بخش کوچکی که مورد مناقشه بود را از گرجستان جدا نمودند.
پس از مدتی آمریکاییها از عراق عقب نشینی کرده و با تجهیز و تحریک نیروهای داعش، تلاش کردند حکومت سوریه را سرنگون نمایند. تنها پایگاه نظامی روسیه در منطقه غرب آسیا در همان سوریه قرار داشته و در صورت سقوط سوریه، پای روسیه بطور کامل از جنوب دریای مدیترانه قطع می شد.
روسها ابتدا جرات مداخله در سوریه را نداشتند. اما پس از اینکه ایران با مداخله مستقیم مانع از سقوط دولت سوریه گردید، روسها متقاعد شدند مستقیما به حمایت هوایی از نیروهای ائتلاف ایران در سوریه بپردازند. این دومین عملیات نظامی موفق روسیه بود که نهایتا در شکست داعش و آمریکا در سوریه سهیم بود.
البته یک سال پیش از آن، وقتی زمزمه پیوستن کشور اوکراین به پیمان ناتو جدی شد، روسیه طی یک عملیات برق آسا و بدون درگیری موفق شد جزیره کریمه را از اوکراین جدا کرده و ضمیمه خاک روسیه نماید. این اقدام هم برای آمریکاییها غیر منتظره بوده و ثابت می نمود دولت روسیه در صورت عبور آمریکا و متحدانش از خطوط قرمز این کشور قاطعانه واکنش نشان داده و وارد فاز نظامی می گردد.
اخیرا دولت ایالات متحده آمریکا و بوقهای تبلیغاتی همسو با آن هیاهوی عظیمی به راه انداخته و ادعا می کردند روسیه به زودی به اوکراین لشکر کشی خواهد نمود. آمریکا تا جایی پیش رفت که حتی تاریخ دقیق حمله روسیه را هم مشخص نمود!
و البته در روز موعود، روسیه نیروهای خود را از مرز با اوکراین به عقب رانده و پیش بینی آمریکاییها غلط از آب در آمد.
آیا روسها واقعا قصد حمله داشتند و به دلیل هوشیاری آمریکاییها عقب نشینی کردند؟ یا داستان طور دیگری بود؟
درست است که هر بار خط قرمز روسیه در خصوص گسترش ناتو تا مرزهای این کشور مورد تهدید قرار گرفته موجب واکنش سریع و قاطع روسیه شده است. اما اینبار با دفعات قبل تفاوتی اساسی داشت.
در کلیه موارد قبلی، واکنش روسیه موجب غافلگیری آمریکا و متحدان غربی آن شده بود. آمریکاییها همیشه پس از فروپاشی شوروی تصور می کردند روسیه قدرت شکست خورده است که جسارت و جرات اقدام نظامی بر علیه منافع آمریکا را ندارد. اما در فقره های گرجستان، قائله اول اوکراین، و تهدیدات داعش در سوریه، روسیه برخلاف انتظار آمریکاییها و سر بزنگاه وارد عمل شده و محاسبات آمریکاییها را بر هم زد.
لیکن اینبار داستان دقیقا برعکس بود. آمریکاییها با مشاهده رفتار روسیه در فقره های قبلی، تصور می کردند اینبار هم در صورت جدی شدن تهدیدات علیه امنیت روسیه، این کشور دست به اقدام نظامی زده و به اوکراین لشکر کشی خواهد نمود. آمریکاییها اینبار دقیقا روی اقدام نظامی روسیه شرط بندی کرده بودند. زمینه سازی های سیاسی و اقتصادی از پیش ایجاد شده بود تا به محض اینکه روسیه به اوکراین حمله نمود، اتحادیه اروپا وادار به اعمال تحریمهای گسترده اقتصادی علیه روسیه شود. این تحریمها برای آمریکاییها از دو جهت حائز اهمیت بود:
اولا، با قطع ارتباط اقتصادی روسیه و اروپا، یکی از بزرگترین نگرانی های آمریکا که همان پیوند قدرت صنعتی آلمان و اروپا از یکسو و منابع طبیعی عظیم روسیه از سوی دیگر است رفع می شد. استراتژیست های آمریکایی (منجمله برژینسکی) نزدیکی روسیه و اروپا (علی الخصوص آلمان) را بزرگترین تهدید علیه منافع اقتصادی و ژئوپلیتیک آمریکا می دانند.
ثانیا، حذف روسیه از بازارهای انرژی اروپا موجب می شد تا آمریکا که اکنون به کشوری صادر کننده انرژی تبدیل شده در اروپا به بازارهای تضمین شده دست پیدا نماید. شرکت های تولید کننده گاز مایع آمریکایی روی حمله روسیه به اوکراین شرط بندی کرده و خود را برای جهش صادرات گاز به اروپا آماده می نمودند.
بعلاوه، آمریکاییها امیدوار بودند بتوانند از طریق تجهیز و تحریک نیروهای تندرو در اوکراین، پس از اشغال این کشور توسط روسیه، باتلاقی مشابه افغانستان ایجاد نموده و موجب تضعیف و مهار بیشتر روسیه گردند. چنین دستاوردی علی الخصوص در شرایط فعلی که قدرت آمریکا در حال افول و روسیه بعنوان قدرتی نوظهور در حال صعود است برای آمریکاییها اهمیت بسیار زیادی داشت.
اما محاسبات آمریکاییها درست از آب در نیامد. آمریکاییها که تصور می کردند فرمول پیش بینی رفتار روسیه را کشف نموده اند، برای بالا بردن سطح تنش تا جایی پیش رفتند که یک زیردریایی هسته ای را به داخل آب های روسیه گسیل نموده و عملا به مرزهای روسیه تجاوز کردند.
همچنین هواپیماهای بمب افکن استراتژیک آمریکایی با توانایی حمل بمب هسته ای به نزدیکی مرزهای روسیه روانه شدند. انگلیس بعنوان متحد اصلی آمریکا هم نیروهای نظامی خود را به نزدیکی مرزهای روسیه فرستاد تا آرایش جنگی علیه روسیه باور پذیرتر شده و روسها تحریک به اقدام نظامی شوند.
در این میان، فرانسه و آلمان تمایلی به افزایش تنش با روسیه نداشتند، چون به خوبی می دانستند برنده چنین سناریویی آمریکا و بازنده اصلی کشورهای اروپایی خواهند بود.
در نهایت ولادیمیر پوتین و تیم مشاوران او دست آمریکاییها را خوانده و با عقب نشینی از مرز اوکراین، آب سردی روی سر آمریکاییها و پیروان و سینه چاکان آمریکا ریختند.
مشخص نیست استراتژیست های دولت بایدن و فرماندهان نظامی آمریکایی دقیقا به چه چیزی فکر می کرده اند که برای ترساندن روسیه، هواپیماهای عتیقه B-52 را به سوی مرزهای این کشور روانه کردند!
آیا تصور می کردند کشوری که پیشرفته ترین سیستم های پدافند هوایی را در اختیار داشته و قادر به انهدام ماهواره ها و تجهیزات فضایی آمریکا خارج از جو زمین است، در برابر بمب افکن های آنتیک دوران جنگ ویتنام دچار دستپاچگی خواهد شد؟!
و البته همچنان هستند نوابغی که در توهمات خود آمریکا را در جایگاهی شِبه خدایی دیده و تصور می کنند ذهن محاسبه گر آمریکایی که مسلح به پیشرفته ترین دستاوردهای علم و تکنولوژی است همه چیز را در سرتاسر جهان با چشمان عقاب گونه خود زیر نظر دارد!!!
