همه ی ما انسان ها تجربه ی افتادن مژه در چشم هایمان را داریم.
وقتی مژه در چشممان می افتد بسیار آزار دهنده می شود،خارش،سوزش،التهاب،پلک زدن تند تند و...
همین اتفاق به ظاهرساده و کوچک می تواند فعالیت های ما را تا زمانی که موفق به خارج نمودن مژه از چشممان نشویم، تحت تاثیر قرار دهد.
چشم ها اعضای حساس،ظریف و با ارزش ما هستند که باید مراقب بهداشت و سلامت آنها باشیم.
روح و روان ما انسان ها از چشم هایمان هم ظریف تر،حساس تر و با ارزش تر هست.
ما باید مراقب روح و روانمان باشیم و هر زمان که مژه ای در روحمان رفت یعنی خدشه و رنجی به ما رسید که روحمان را مورد آزار قرار داد بلافاصله به سراغ روش های درست و صحیح خودمراقبتی برویم.
گاهی وقت ها مژه ای که در چشم مان رفته را با روش های ساده ای می توانیم بیرون بیاوریم ولی گاهی به همین راحتی هم نیست و باید به چشم پزشک مراجعه کنیم.
در مورد روح و روان هم همینطور است. گاهی آزار روحی را می توان با روش های ساده خودمراقبتی مانند:مطالعه کتاب های انگیزشی،شرکت در دوره های رشد توسعه فردی،مسافرت،گوش داد موسیقی، یک حمام آب گرم و... برطرف نمود ولی بعضی اوقات ضربه آنقدر شدت دارد که فقط با مراجعه به روانشناس و مشاور می توان راه حل درست را انجام داد.
مژه ای که در چشممان رفته را باید به موقع بیرون بیاوریم زیرا ممکن است در طولانی مدت باعث عفونت و بیماری چشم شود.
صدمه ای هم که به روح و روان مان وارد شده را باید به موقع درمان کنیم وگرنه ممکن است باعث آسیب های جدی تر و مشکلات بزرگتری شود.
مراقب مژه هایی که در روحمان رفته باشیم!
شیوا زیودار
