در دوران باستان صدای درون را که هم می‌تواند بهترین راهنما و هم بزرگ‌ترین وسوسه باشد، دیمون می‌نامیدند. یونانیان باستان دیمون را روحی ناشناس می‌دانستند که روی فرد تاثیر می‌گذارد. افلاطون عشق را نوعی دیمون می‌دانست. بعدها یونگ دیمون را روحی قدرتمند که روی روان انسان اثر می‌گذارد توصیف کرد... از نظر من دیمون نیروی قدرتمندی است که از درون یا از سوی دنیای بیرون ما را به انجام عملی سوق می‌دهد. شما باید مدتی را صرف شناخت این نیروی درونی کنید و بعد آن را برای خلق در زندگی به کار ببرید.
زمانی که در وجودتان اشتیاقی برای انجام کاری حس می‌کنید این همان دیمون است که دارد شما را بیدار می‌کند. در بهترین حالت باید اشتیاقات عمیق روحتان را بشناسید و به صداهایی که در اعماق ذهن‌تان با هم در گفت‌و‌گو هستند آگاه باشید.
باید فرق بین دیو و فرشته را بشناسید و صدای ترس را از صدای امید تشخیص دهید. در این صورت به جایی می‌رسید که با تمام صداهای درونتان در هماهنگی هستید.
صفحات ۵۴ و ۵۵ کتاب "عبور از شب تاریک روح" نوشته توماس مور
--------------------------------------------------------------------
دیمون یا دایمون به روایتی دیگر از مقاله ترجمان:
دایمون، که در لغت به معنای «تقدیر» است، روح نگهبانی است که هنگام تولد به‌طور تصادفی به هر انسان داده می‌شود. اعتقاد بر این بود که اگر آدم سعادتمندی به حساب می‌آیید، به‌خاطر دایمونِ خوبتان است. اگر هم خبیث، بزدل یا شرور هستید، باز هم این روح هدایتگر مقصر است. من دایمونها را شبیه ناودانهای کله‌اژدری‌ای تصور می‌کنم که روی شانه‌های افراد مشخصی نشسته‌اند (برای انگلیسی‌زبان‌ها دشوار است که با شنیدن واژۀ daimon به یاد مشتق آن یعنی demon [دیو] نیفتند). ما نمی‌توانیم همیشه دایمون خودمان را ببینیم اما گهگاهی چشممان به آن میافتد. اکثر ما از زبان دیگران عباراتی را در توصیفِ خودمان شنیده‌ایم که از اساس با تصویری که از خود داریم بیگانه‌اند (مثل وقتی‌که دوستی با صداقت می‌گوید «تو همیشه خیلی جدی هستی»). کامو چنین لحظاتی را مواجهه با پوچی توصیف کرده بود: «غریبه‌ای که در لحظاتی خاص به دیدن ما در آینه می‌آید، همتایی آشنا اما هراس‌انگیز که در عکس‌های خودمان با او مواجه می‌شویم».
آینه، عکس، فیلم و صداهای ضبط‌شده، همگی، فناوری‌هایی هستند که دایمون را افشا میکنند و آن خودی را نشانمان می‌دهند که دیگران می‌بینند و ما نمی‌بینیم. اما چند نفر از ما تاب چنین مواجهه‌ای را داریم؟
به باور یونانیان قدیم، شخصیت آدمی در تقدیر اوست. فرمان معبد دلفی که می‌گوید «خودت را بشناس» حکمی به واکاوی اعماق روحتان نیست، بلکه می‌گوید نقشی را که طبیعت به شما واگذار کرده بپذیرید، مثل بازیگری که نقشی را در نمایش قبول می‌کند.
لینک‌های من: اینستاگرام - وب‌سایت
