مربای گل محمدی کتابی است که در آن مجموعه ای خاطرات از معلم های پرورشی آذربایجان شرقی در دهه ۶۰ گردآوری شده است. ایده نگارش کتاب به نظر ساده ولی در عین حال جذاب است. اینکه در آن زمان که اوایل پیروزی انقلاب و نیز آغاز جنگ تحمیلی بوده، معلم های پرورشی با چه مسائل و چالش هایی مواجه بوده و چگونه با آنها برخورد می کردند، مواردی است که در این کتاب به خوبی به آن پرداخته شده است. مسائلی مانند برخورد با طرفداران حزب توده و یا مجاهدین خلق از یک طرف و قابل درک نبودن استفاده از موسیقی و ابزارآلات آن جهت کار فرهنگی در میان بسیاری از مسئولین آن زمان از سوی دیگر به وفور در میان این خاطرات به چشم می خورد.
منتها سوالی که در پایان این کتاب به ذهن خطور می کند این است که چرا و چگونه نقش پر رنگ و بسیار تاثیرگذار این معلم ها در طول زمان دستخوش تغییر شده و شاید به پایین ترین حد خود در چند سال اخیر رسیده باشد؟ آیا عدم شناسایی دقیق و صحیح خلاها،نیازها و پرسش های دانش آموزان عامل اصلی این مشکل است و یا اینکه در این میان نباید نقش دنیای ارتباطات و فضای مجازی را دست کم گرفت؟
