بچه که بودم همبازی های زیادی داشتم، پسر و دختر. وقتی بیرون می رفتیم بازی های زیادی برای انجام داشتیم. معمولا اگه فقط پسرها می خواستیم بازی کنیم، کاری جز فوتبال نداشتیم ولی اگه دخترها هم بودن متنوع تر میشد. اما معمولا جریان بازی ها رو ما در اختیار داشتیم. بعد از یه مدت، صدای دخترها درمیومد که همه ش شما پسرها میگید چه بازی ای کنیم، این دفعه نوبت ماست. ما هم به حکم اینکه دوستشون داشتیم و بهشون احترام میذاشتیم، قبول می کردیم. اما دخترها برعکس ماها جریان بازی رو جذاب و خنده دار نمیکردن... و این میشد که معمولا خیلی طول نمی کشید که بازی از هم می پاشید، پسرها حوصله شون نمیشد و یکی یکی غیبشون میزد. بعضی مواقع هم چرا، یکی دو ساعت طول می کشید.
این روزا وقتی به اجتماع نگاه میکنم یادم به اون روزا میفته. دخترها و خانمها میخوان روند بازی های اجتماعی رو تغییر بدن. منم دوست دارم که با کمک خانمها، مردم جامعه مون، همدل تر، شنواتر و آداب-دان تر بشن ولی روندی که می بینم و گفته های معلم های فمینیسم رو که می خونم، بعید میدونم دخترها از پسِ این کار بربیان. در نهایت بنظرم همون اتفاق میفته، یعنی پسرها و آقایون از مشارکت های اجتماعی فاصله میگیرن.
اما راهکار چیه؟ همیشه بازی باید دست آقایون بمونه؟ من بشخصه اصراری ندارم، برعکس، عاشقِ اینم که مردم همدلانه زندگی کنن.
بنظرم رویکردی که فمینیستها باید خیلی درباره ش فکر کنن و حرف بزنن، اینه که هدفمون چیه؟ پس زدنِ مردها؟ گرفتنِ حقمون از حلقوم آقایون؟ نفیِ هرچیز زنانه؟ نفیِ همه چیزهای مردانه؟ برابر شدن؟
