وقتی این متن نسبتا کوتاه را می نویسم که در حال گوش دادن به موسیقی بی کلام دلخواهم هستم. در شرکتی که سالها برای آن زحمت کشیدم نشسته ام و فنجان قهوه فرانسوی ام همچنان گرم است. امروز در هنگام رانندگی به سمت شرکت مسیر بسیار شلوغ بود و چندین بار احتمال تصادف رو از پیش رو گذرانده بودم. در هوایی که مجدد به سمت آلودگی می رفت مسیر ۴۰ دقیقه ای پر از ترافیک را گذراندم و به جلسه ام که باید در ساعت ۹ صبح برگزار می شد ۱۰ دقیقه دیر رسیدم. شخص حاضر در جلسه هم ۱۵ دقیقه تاخیر داشت و متوجه عدم حضور به موقع من نشد.
در یک کلام زندگی هدیه ای بی نقص است و هر روزی که از دست می رود یک روز از شمارش روز های نامعلوم و بی رحم آن کم می شود. فقط بستگی به دیدگاهی دارد که از سر می گذرانیم. تناقضات منطقی اطرافمان کمی بیش از حد تصور ماست و در جریانی زندگی می کنیم که گاه بر قله ای از امید شریان میابد و در دره نا امیدی به باتلاقی بی حاصل ریخته می شود. این امر ناگزیر است. شروع هر زندگی با تولدی خوش آیند پر از اشک و لبخند پدید می آید و در انتها پایانی ناگزیر و اندوهناکی به نام مرگ دارد.
اما چرا این متن را اینگونه آغاز کردم ؟
هر روز که از خواب بر می خیزیم انتخاب هایی می کنیم هرچند ساده. صبحانه ای که میل می کنیم چه باشد؟ آیا کمی هم نرمش صبحگاهی انجام بدهیم و یا کمی بیشتر بخوابیم و بعد از آن با عجله منزل را به سمت بی نهایت انتخاب دیگر ترک کنیم. هر گاه به حجم انتخاب های روز به روزم نگاه میکنم ترسی از جنس ناشناخته ای ذهنم را پر میکند که این انبوه انتخاب را چگونه پاسخ دهم. گاهی هدفی را فراموش می کنم و بی اختیار به پیمودن صفحات یوتیوب و توییتر می نشینم و گاهی کتابی بر دست میگیرم و در ذهن نویسنده اش غرق می شوم.
هر چه هستیم نتیجه تعداد بسیار زیادی انتخاب است. بیشتر توسط خودمان و کمتر توسط اطرافیانمان. حال این که لحظه به لحظه قدم به قدم از سر بالایی قله امید بالا برویم یا در سراشیبی راحت و کم دردسر ناامیدی قوطه ور شویم را همین قدم های کوچک و انتخاب های لحظه به لحظه می سازند. مانند موسیقی دانی که از بین حالات نت ها دانه به دانه سرنوشت یک موسیقی را تعیین می کند. نت به نت. کس دیگری در آن نقشی ندارد. حال موسیقی او نوایی سوزناک باشد یا طربی شادانه.
از لحظه ای که بر این واقعیت ناگزیر مهر تایید می زنیم فرمانی به دستمان می دهند به نام سرنوشت در بیابانی بی جاده. هر آنچه در این لحظه بر آن برانید به آن خواهید رسید. بدون شک. بدون تردید. شاید صلاحیتش را داشته باشید که خود را به قله امیدواری برسانید یا شاید آنقدر مجذوب غرق شدن در دره نا امیدی باشد که پا را بر گاز فشار دهید و از دست رفتن تک تک لحظه ها را با چشمی اشک آلود جشن بگیرید. فرمان در دست شماست و قطعا به همان مسیر خواهید رفت که خود انتخاب کرده اید. هر چند امید هزینه دارد و نا امیدی تنها از عمر شما به دست می آید و هزینه اش روز ها و هفته ها و ماه ها و سالهای آن است.
زندگی شما در یک لحظه دگرگون نمی شود، حتی زمانی که بلیط بخت آزمایی را برنده شده اید. انتخاب های یک بازنده در نقش یک برنده لاتاری همواره مقصد مشخصی دارد. تاریخ نشان داده و بارها اثبات کرده است. پس بیاید سختی ها را یک به یک به جان بخرید و مسیر را دور بزنید. آری سخت است. سختی از جنس امید. نه به امید اتفاقی در خارج از زندگی شما. زمین گسترده است و موفقیت و شانس منتظر شما هستند که با لبی خندان به شما خوش آمد بگویند. حتی در سخت ترین شرایط زندگی همین لحظه شما. تنها باید به سمتشان بروید. همین قدر ساده و همین قدر دشوار.
در قله امید و در طلوع موفقیت منتظرتان هستم.
