بیایید با خودمان رو راست باشیم. مرغ همسایه ما ایرانی ها غاز است. نمی دونم این موضوع کی باب شده ولی همواره کسانی که خارج رفته اند، خارج تحصیل کرده اند و یا حتی خارج از کشور کار کرده اند در ایران از اهمیت بیشتری برخوردارند و این سوال که دقیقا کجا و کی و با چه کیفیتی این موضوع انجام می شده شاید سوال خیلی مهمی نباشه ...
موضوع از اینجا خیلی بد می شه که بیشتر از هر کسی دامنه انتقادمون به عملکرد سایر افراد بالا می ره. انتقاد از دولت و حکومت ( و به اصطلاح دوستان بعضا روشن فکر مملکت ) گرفته تا کسب و کار های نوپا ( بله نوپا ). در صورتی که انتقاد وقتی سازنده است که اول از همه و پیش از نشانه رفتن کسی یا چیزی یا شرکتی یا حکومتی اول خود (من) باید انتقاد بشم. مثلا من چه‌قدر باید بهتر باشم ؟ من اصلا آدم خوبی هستم یا نه ؟ چه قدر ایرادات دیگران را خود من هم دارم ؟ و اصلا من چه نقشی در رفتار و عملکرد بد دیگران دارم ؟
بعضا این مساله اونقدر ساده است که شاید با روزی یک لبخند بیشتر زدن بسیاری از مشکلات حل بشه ولی یاد گرفیتم که بیگانه رو ستایش کنیم به خاطر موفقیتش و خیلی چیزهای دیگه ولی خودمون رو به شدت نقد می کنیم. خوب این خیلی بده ، چون یکی دیگه هم ما رو نقد می کنه و همینطور دایره ی انتقاد باعث میشه که خط پیشرفت نتونه بیش از اون چیزی که باید باشه بره جلو. همین مساله چشم و همچشمی رو زیاد می کنه و به افراد اجازه می‌ده راحت و بودن دارا بودن صلاحیت در مورد دیگران اظهار نظر کنن. یاد دارم کسی می‌گفت که توی این کشور ( یا مملکت ) اگه بهت بگن دزد نیازی نیست ثابت کنن بلکه تو باید ثابت کنی که نیستی ! خوب این تا حدی خنده (گریه) داره!
خوب پس در درجه اول انتقاد بدون گرفتن دوربین به سمت خودمون می شه غرغر و از دایره اهمیت خارجه. مثلا بعدی خود باوریه. که ما نداریم ولی مردم توی چین، ژاپن حتی کره شمالی دارن. یعنی این هم شده خوره جون ما! ما یه سوزن نمی تونیم تولید کنیم ( این رو بابام می گه ) ولی می تونیم، باور نداریم. شاید اگه پاش بیوفته من از همین فردا برم سوزن تولید کنم که بدونیم می تونیم. حتی شاید تا سالها هم سوزن هام به خوبی سوزن های چینی ها نشه ولی فقط باور داشته باشم که میشه پس می شه! متاسفانه ما بهمون درس وطن پرستی و خود باوری نمی دن ولی انگلیسی درس می دن ! من شنیدم که توی ژاپن از اول مدرسه به شاگرداشون میگن ما هیچی نداریم. باید خودمون همه چی بسازیم... خوب این رو اول دبستان به ما نمی گن ! ولی باید بگن...
در کل خسته هم نشین اینه که یه کم باور بیشتر و اعتماد به نفس باید چاشنی زندگی روزانه مون کنیم و اینقدر قضاوت نکنیم کسی رو جز خودمون ... خودمون خیلی ضعیف تر از بقیه ایم.
