«تا کی بگذاریم برای ما تصمیم بگیرند؟!
از امروز این ماییم که تعیین می‌کنیم کدوم استاد باید بمونه، کدوم استاد باید بره!
از امروز ما خودمون کلاس‌ها و امتحان‌هامون رو برنامه‌ریزی می‌کنیم.
دیگه هیچ کلاسی قبل از نه برگزار نمی‌شه.
هیچ دانشجویی مجبور نخواهد بود موقع ورود کارت نشون بده.
هیچ‌کس هم به سر و وضع دانشجوها گیر نخواهد داد.»
اکنون از آن سخنرانی آتشین نیما جلوی سلف غذاخوری، درست نیم‌ساعت پس از فتح دانشگاه یک ماه می‌گذرد.
او پس از انقلاب دانشجوها علیه مسئولان دانشگاه، خودش ریاست را برعهده گرفته است. با آنکه هنوز کارها روی روال نیفتاده و چرخ روی ریل قرار نگرفته اما همه همدل هستند و کارها را هرطور شده پیش می‌برند.
چند روز پیش بود که آشپزها گفتند با مدیریت جدید حاضر به کار نیستند و برای همین چند نفر از دانشجوها خودشان آستین‌ها را بالا زدند.
در این یک‌ماه کوبیده و جوجه از غذاها حذف شده است.
البته شورای برنامه‌ریزی و مدیریت دانشگاه که از ده دانشجو به رأی خود دانشجوها برگزیده شده‌اند، می‌گوید دلیلش این است که بودجه‌مان را از زمان انقلاب به نصف کاسته‌اند و باید بکوشیم خرج خودمان را خودمان دربیاوریم تا گوشت به سبد غذایی دانشجوها برگردد.
