سلام.می خوام بگم نوشتن این پست، چندتا دلیل داره.. که مدال دلیل ویژه رو میندازم گردن یکی:
سالگرد روزی که به آقای خاص زندگی ام، گفتم: بله.....
همراه و همدلِ همیشگی ام:
ما توی تمام این سالها کنار هم بوده ایم.
از بزنگاه های سخت و گردنه های نفس گیرِ پر پیچ تر از، تنگ فنیِ سالهای گذشته، تا لحظه های پراز عشقی که با شامی وشمعی، فامیل دور و نزدیک رو کنارمون جمع کردیم و گل گفتیم و گل شنیدیم...
مشکلات در کنار تو، ارزش حل شدن داشت..
وشکست در همسایگی تو، غرورش شکسته شد...
لبخندهادر یک قدمی تو، قابی برای صورت می شد...
و عشق، به خاطر تو میشد؛ همون پیچک معروفی که، بپیچه به تک تک لحظه های من...
می خوام پیام این پست، اول تذکری به خودم باشه،وبعدا، تلنگری به دیگرانی که بهش نیاز دارن...
در زندگی مشترک،تفاهم یعنی گذشت..یعنی ایثار..
شاید گاهی لازم باشه به احترام همسرت، بگذری از خواست معقول و منطقی خودت،از علاقه هات..
ولی مطمئن باش می ارزه...
ارزیده که میگم..
ارزیده که میگه...
ممنون که بهترین همدل من بودی..
......................
دیوانه تر از من چه کسی هست؟ کجاست؟
یک عاشقِ این گونه از این دست کجاست؟
تا اخم کنی دست به خنجر بزند
پلکی بزنی، به سیم آخر بزند
تا بغض کنی، درهم و بیچاره شود
تا آه کِشی، بندِ دلش پاره شود
امیدوارم زندگی مشترک همه همسران این آب و خاک پراز اطمینان و حس خوب باشه...
و دلم می خواد به زن و مردهایی که متاسفانه آدرس رو غلط میرن یه جمله بگم:
خانم عزیز؛ بیرون از خونه،هیچ مردی امن تر از همسرت نیست..
آقای محترم؛بیرون از خونه،هیچ زنی جذاب تر از همسرت نیست..
موفق باشید
