امروز 11 نوامبر روز جهانی مجرد هاست
تو صفحه اینستاگرامم یه نظر‌سنجی گذاشتم که ای عقاب‌های تنهای بر فراز ابر‌ها، آیا خارج از کلیشه از تنهایی خویش حس رضایت دارین؟
داشتم یه نتیجه با‌مزه می‌دیدم و اونم پاسخ این سوال از طرف دوستای متاهل یا داخل رابطه بود (اول خواستم رسواشون کنم بگم خانم/آقای فلانی آیا می‌دانستی دوست گرامی من شما را شلغمی بیش نمی‌داند و با وجود شما از تنهاییش داره لذت می‌بره یا نه از اون بدتر با وجود تویه شلغم دوست من خودش رو در دسته آدم‌های تنها می‌بینه)
قشنگ‌تر که نگاه کردم دیدم مشکل از گیرنده نیست، مشکل از من فرستندس که پام رو سیمه
چون تنهایی یه احساس و ربطی به تجرد یا تو رابطه بودن نداره و به نظر من با وجود این همه وسیله ارتباطی روز به روز این حس داره در ما قوی تر می‌شه و تقریبا یه جاهایی حس سِرشدگی می‌کنیم انگار که دیگه از بودن ونبودن آدم‌ها نه اونقدری نارحت می‌شیم نه خوش‌حال داریم واسه هم تبدیل به اعداد می‌شیم و این واقعا غم‌انگیزه
شما از حس درونیتون رضایت دارید؟ انجام چه کارایی بهتون کمک می کنه که احساس رضایت کنید؟
