اولین بار توی دبیرستان بود که داستان رو از این دید نگاه کردم
تازه خودم هم ندیدما
معلم فیزیکمون آقای امامی بهمون گفت
داشتیم گله میکردیم که درسا زیاده و نمیرسیم حفظ کنیم و بعدشم که حفظ میکنیم یادمون میره!
که برگشت بهمون گفت:
میدونین فراموشی یه نعمته بزرگه!!!
هرچی میخواستیم بگیم توی این عکس نوشته شده.
قدر نعمتای زندگیتون رو بیشتر بدونین
هر چیزی میتونه جنبه های مختلفی داشته باشه.
این مطلب رو شروع کردم که اینو بگم ولی یادم رفت!!!
چند وقت پیش یه کتاب خوندم به اسم (هنوز آلیس)
عجی توصیه میکنم که بخوندیش
و اگه جرات داشتین 2 بار
من که با همون یک باری که خوندم سفری بی بازگشت کردم به دیار باقالیا
اصن اقامت دایم گرفتم
که از روش هم در خارج یه فیلم ساختن
هم با یه برداشتی ازش در داخل فیلم ((کفشهایم کو؟؟)) رو آقای پور احمد درست کرده
اما داستان اینه که این اتفاق گاه و بیگاه داره رخ میده
شاد خیلی دور نباشه که حتی دیگه اسمی رو هم به یاد نیارم!
زندگی همین لحظه هاش قشنگه و تلاش کردناش
گاهی دلم میسوزه برای ادمهایی که باهاشون برخورد میکنم و میبینم آخر قصشون رو نمیبینن و چقدر دارن فرصت سوزی میکنن
نمیدونم, هرکی دنیا رو با توجه به داستان های خودش میسنجه!
خیام میگه:
اول و آخر این کهنه کتاب افتاده است
