دو هفته ی آخر امسال مثل سه سال گذشته به تحلیل انواع و اقسام آمارهای شرکت گذشت. از آمارهای فروش کل و فصلی و گزارش های CRM بگیر تا گزارش های google trends و google analytics و ...
جالبه که آمار هر سال با سال قبل تفاوت زیادی می کنه و تقریباً بیشتر تحلیل هایی که برای سال پیش رو داریم، تحت تاثیر اتفاقایی که در کشور و حتی دنیا می افته قرار می گیره.
از یک طرف همیشه مشکل بالا و پایین رفتن نرخ ارز هست و از طرف دیگه مشکلات مدیریتی و عدم حمایت ها و حتی قوانین عجیب و غریبی که یک شبه وضع میشه. این مشکلات و مسائل دیگه هر سال فقط و فقط ما را به سمت مدیریت بحران و مدیریت وضعیت بحرانی کشونده. تقریباً هر دفعه مجبوریم به این فکر کنیم که فقط این بحران جدید رو بگذرونیم تا ببینیم بعدش چی میشه.تو این چند سال خیلی وقتها شده شب خوابیدیم و صبح پاشدیم و خبر تعدیل نیرو یا تعطیلی یک کسب و کار و مجموعه را شنیدیدم.
فکر می کنم مهم ترین نکته این هست که جایگاه برنامه ریزی در ایران تقریباً از دست رفته و فقط باید بحران ها را مدیریت کرد، ولی همیشه مهم ترین سوال در ذهنمون این هست که تا کی می توانیم دوام بیاوریم و ادامه بدیم؟!
