اسنپ را در تهران در نظر بگیرید؛ شبکه‌ای از رانندگان1 اتومبیل‌هایی که تنها از طریق شبکه به یک واحد الکترونیکی اتصال دارند و از آن‌طرف شخص یا اشخاصی(مشتریان) که با انتخاب‌های مسیر خود، انتخاب مسیر خود را به رانندگان عرضه می‌دارند و هر کدام از رانندگان می‌تواند این درخواست از شخص مشتری را انتخاب نماید، گونه‌ی پیچیده‌ای از تعامل بین مشتری و خدمت که توسط میانجی‌ای به عنوان ارائه‌دهنده‌ی خدمت که نهاد برپاکننده‌ی خدمات در اینجا اسنپ است. این مکان جدید، یعنی نرم‌افزار خدمت‌رسان اسنپ مکان جدیدی است برای ارائه‌ی خدمتی که تا پیش از این در محلی از شهر یا فضای معماری انجام می‌شد، یعنی یک واحد تجاری، به عنوان مؤسسه‌ی اتومبیل کرایه یا آژانس، راه ارتباطی مشتری با آن از طریق تلفن و یا حضوری انجام می‌گرفت؛ و ارائه‌دهنده‌ی خدمت همان صاحب آژانس بود و یا مدیر مؤسسه که پای تلفن و یا میز پذیرش می‌نشست و مشتری از این طرق با ایشان رابطه برقرار می‌کرد و صاحب یا مدیر آژانس آدرس مقصد را یا به صورت کد و یا به صورت کامل و آدرس مقصد را از مشتری می‌گرفت و کار را به یک راننده می‌سپرد. رانندگان نیز در قسمت استراحتگاه منتظر دریافت مأموریت خود می‌شدند. حال تمام این روند به صورت دیجیتالی از طریق نرم‌افزار عرضه می‌گردد که تنها صاحب آن باید به گسترش و توسعه‌ی آن از طریق برنامه‌نویسی و رابط کاربری و گرافیک و تمام لوازم ملزوم آن بپردازد، مکانی به نام آژانس حالا به مکانی درون شبکه به نام اسنپ، تپ‌سی، کارپینو و یا آزانسی تغییر جا داده است که هر کدام از این نرم‌افزارها حال معنی همان مؤسسه‌ی اتومبیل کرایه را می‌دهند که در مکانی تجاری مستقر بود و به آن تلفن می‌شد و یا حضوری به آن مراجعه می‌شد. البته گسترش‌دهنده هنوز دارای مکانی به عنوان شرکت توسعه‌دهنده که در آن برنامه‌ریزان و طراحان مستقر هستند، است ولی کار اصلی که همان کرایه‌ی اتومبیل است به درون شبکه نقل مکان می‌کند. البته خود آن مکان شرکت گسترش و توسعه نیز می‌تواند از راه دور به وسیله‌ی نرم‌افزارهایی چون؛ تلگرام و تسکولوTaskulu2 انجام گردد و این مکان نیز به فضای مجازی انتقال یابد و افراد به صروت دورکاری کار خود را انجام دهند.
قسمتی از مقاله‌ی نقش و تأثیر شبکه‌های اجتماعی مجازی در تغییر فضاهای شهری نمونه‌ی موردی تهران- سینا کسروی
