دیشب داشتم پادکست رادیو دال رو گوش می دادم. این قسمتش مصاحبه با فردی بود که از بچگی خارج از ایران بزرگ شده و کشور های مختلفی رو دیده و تو آفریقای جنوبی و ژاپن زندگی کرده. دو قسمت از پادکست خیلی توجهم رو جلب کرد. می خوام دو تاش رو براتون تعریف کنم:
1- می گفت که با دوستم از آفریقای جنوبی اومدیم ایران واسه گردش. دوستم خیلی تعجب کرده بود که چرا هیچکس لبخند نمی زنه مردم اینجا پر از استرس و فشارن
چی شده که اینجوری شدیم؟ تقصیر کیه؟ حکومت؟ خانواده؟ خودمون؟ لبخند زدن واقعا کار سختیه؟
2- می گفت تو ژاپن از سن خیلی کم مفاهیم حقوق بشر، همکاری، دموکراسی و... رو به بچه ها یاد می دن مثلا حتی بچه های کلاس اول ابتدایی قبل از زنگ تفریح رای گیری می کنن ببینن چه بازی ای بکنن. بچه های شیش هفت ساله رای گیری می کنن. همه باید رای بدن و همه باید با هم بازی کنن.
یه نگاه به خودمون بندازیم. بچگی ما چطور بود؟ همیشه اونی که از بقیه بزرگ تر یا محبوب تر بود تصمیم می گرفت. همیشه بچه هایی بودن که نمی تونستن بازی کنن و می نشستن یه گوشه نگاه می کردن.
می گفت که عروسکی که برای المپیک 2020 انتخاب شده رو بچه ها از بین گزینه های پیشنهادی انتخاب کردن. تو مدارس ابتدایی رای گیری کردن که ببینن بچه ها کدوم رو بیشتر دوست دارن.
وقتی اینجور به بچه ها بها داده بشه کشوری مثل ژاپن ساخته می شه.
radiodaal.ir
#رادیو_دال
