در آن هنگام که دانه به دانه فرصت ها و داده ها و داشته ها و لحظه هایمان را می شماریم برای قدردانی از خالقمان ،یعنی زنده ایم.این یعنی اعلام زنده بودن . چرا که می بینیم و می شنویم و حس می کنیم و همه را به زبان می آوریم.
وقتی در همه چیز و همه حال چیزی جز زیبایی نمی بینی در واقع اعلام می کنی که پروردگارت زیباست و هرآنچه داده زیباست و چیزی جز زیبایی نداده.و اعلام می کنی که خداوند زیبای من،تو را که اینچنین زیبا کنارم هستی ،قدردان و شکرگزارم.
زمانی که صبوری خداوند را در کنار تمام شروع کردن ها و توقف ها و هرباراز نو شروع کردن ها می بینی چیزی جز عشق نمی بینی . و آفریدگارت را برای،تمام این دورِ تکرارها و ماندن هایش شاکری و اعلام می کنی : خدای من ...تو را برای صبوری هایت در برابر تمام ناسپاسی و ندیدن ها و نشنیدن و نگفتن هایم شکرگزارم که اینچنین صبورانه کنارم هستی تا از نو ببینم و بشنوم و بگویم..که از نو زندگی کنم . که صبورانه عشق می دهی و جان تازه می بخشی.
در میان شکرگزاری ها،پیدا می کنی که
صبر خداوند نشانه ی اوج عشقش به انسان است ؛
وقتی که ما گم کرده ایم و او هنوز پیداست و پیدایت می کند ،وقتی ما فراموش کرده ایم و او در یاد و به یاد هست . وقتی در گرداب بی خبری می چرخی و در آغوش خود تو را به ساحل امن آگاهی می رساند.
و اوج بی معرفتی ست در مقابل چنین عشقی ناسپاس بودن . نیست؟؟!...
و شکرگزاری عیار معرفت ماست که چقدر می فهمیم و می طلبیم این عشق را...
شکر گزاری شورِ ماست برای رسیدن به آرامش الهی که بابتش باید عاشق خدوندی شد که صبورانه عشق می دهد.
شکرگزاری تکرار عاشقی کردن های خداوند است و ما هربار با هر شکرگزاری تکراری از عشق خداوندیم.شکرگزاری تمرین عاشقی کردن است.
شکرگزاری لبخند ماست به خداوند...
شکرگزاری یعنی اعلام دریافت عشق خداوند در همه جا و همه حال ...اعلام اینکه تا باعشق خداوند همراهم از هیچ نمی ترسم.
شکرگزاری یعنی من می چشم طعم شیرین بوسه های خداوندم را....
شکرگزاری یعنی حَظّ بندگی خداوندم.
شکرگزاری یعنی ، تزریق نور و معرفت به هستی...
