ما همواره برای شناختن پدیده‌ها در حال اسم‌گذاری بر آن‌ها هستیم. برای همین هم شاید اگر اسم موجودی را کوه و اسم موجود دیگری را درخت نمی‌گذاشتیم، احساس می‌کردیم در حال نگاه کردن به یک چیز هستیم.
وقتی بر پدیده‌ها اسم می‌گذاریم، آن‌ها را از کل متحد خود مستقل می‌کنیم.
می‌خواهم این موضوع را در مورد فعالیت‌هایی که به عنوان ورزش از آن‌ها یاد می‌کنیم ادامه دهم.
بچه که بودیم، دلمان تحرک و انجام فعالیتی را طلب می‌کرد. آن زمان نامی که بر بیشتر فعالیت‌هایمان می‌گذاشتیم بازی بود. در کودکی ذات انجام یک فعالیت برایمان اهمیت داشت، نه اسم آن. کاری نداشتیم اسم بازی‌ای که انجام می‌دهیم فوتبال است یا قایم باشک، یا اصلا یک بازی من درآوردی. انواع فعالیت‌ها را بدون توجه به اسم آن‌ها به دنبال هم انجام می‌دادیم.
اما هرچه بزرگتر شدیم، تقسیم‌بندی‌ها برایمان مهم‌تر شدند. اسم‌ها مهم شدند. دیگر هر فعالیتی را انجام نمی‌هیم. باید هرچه سریع‌تر یکی را انتخاب کنیم و در آن خوب شویم. با این حال من فکر می‌کنم، اگر هنوز کودک درونمان زنده باشد، از انجام بسیاری از فعالیت‌ها لذت می‌بریم بدون آنکه اسم آن برایمان اهمیتی داشته باشد.
مهم این است که تمام بدن و ذهن در هماهنگی کامل و مشغول انجام حرکتی باشند. از نقطه‌ای به نقطه‌ای دیگر در فضای زمان و مکان و با ریتمی مشخص. ریتمی که همچون ریتم در موسیقی، شاخصه‌ی حال و هوای آن لحظه از فعالیت است.
صورت و بدن دونده‌ی سرعت رو در نظر بگیرید. کاملا هماهنگ و در حال انجام فعالیتی به غایت استرس‌زا، سریع و مرگبار.
از طرف دیگر، چشمان دونده استقامت گویی خیره به نقطه‌ای دور دست است. همان نقطه‌ای که در حال تلاش برای رسیدن به آن است. در نگاه دونده استقامت می‌توانی مشغول بودن ذهنش را احساس کنی. اینکه هر لحظه در حال کلنجار با خود است تا بتواند به نقطه‌ی پایان رسد.
در زندگی هم گاهی ناخواسته دچار انجام فعالیت‌هایی مشابه می‌شویم. گاهی به شدت و با استرس زیاد کاری را انجام می‌دهیم تا نجات پیدا کنیم و زمانی دیگر، با تمانینه بر نقطه‌ای در دوردست تمرکز کرده‌ایم تا بتوانیم به آن برسیم. اینکه خودخواسته کدام یک از این فعالیت‌ها را انجام دهیم یک انتخاب است که می‌تواند بسته به شرایط روحی و جسمی‌مان تغییر کند. من انتخاب می‌کنم از روحم تبعیت کنم و مانند آن کودک پنج ساله به فعالیت نگاه کنم: فارغ از اینکه اسم آن فعالیت چیست، حرکت کنم و به حرکت خود ادامه دهم.
این مطلب در اپیزود ۴۹ پادکست رانیو خوانده شده است.
