آثار چخوف (به‌خصوص نمایشنامه‌هاش) ترکیبی از کمدی و تراژدی هستند؛ جایی در میانه‌ی تعریف کمدی با آدم‌های پست که همدلی برنمی‌انگیزند و تراژدی با سرگذشت آدم‌هایی برتر که در ما ترس و همدلی برمی‌انگیزند، قرار می‌گیرد.
آدم‌های او ستودنی نیستند، اما دوست داشتنی‌اند.
عشق و هم‌دردی با این آدم‌ها با نوعی تنفر از بی‌ارادگی آن‌ها آمیخته است. قهرمان‌ها با پنهان کردن حقیقت دردناک، پشت خیال‌پردازی‌ها و در کارهای پوچ و مبتذل، زندگی‌شان را بر باد می‌دهند و فضایی کمدی-تراژیک می‌آفرینند که انزوا و تنهایی انسان را به تصویر می‌کشد.
موقعیت‌های جذاب داستانی، در پس‌زمینه‌ای از صحنه‌های ملال‌آور زندگی روزمره، طنزی موقعیتی می‌آفریند، که بیان‌گر تضاد و تقابل آدم‌ها با دنیای پیرامون‌شان است.
