نمی دونم چرا وقتی به آدما محبت می کنم (واقعا محبت و نه با توقع یا دید خاصی )، کاملا می فهمم که آدما حس می کنن دارم شوآف می کنم یا می خوام کول به نظر برسم. نه بابا!! واقعا نمی فهمم چه فرآیندی سر مردم این مملکت آوردن که فکر می کنن هیچ محبتی بی دلیل نیست. یه کمک کوچیک، یه خوشحال کردن ساده رو هم باید حتما تحلیل کنن.
بخوام یه مثال بزنم اوایلی که اومده بودم شرکت جدید، یکی از بچه های شرکت حالش خیلی بد بود و ناراحت بود به شدت، واسه اینکه حالش رو خوب کنم رفتنم واسش یه کتاب کوچیک و خوب گرفتم که هم کتاب خوب خونده باشه هم اینکه بدون اینکه کسی بفهمه کتاب رو گذاشتم رو میزش تا یه ذره هیجان زده ام بشه. اینقد آدمای دور و ورم تحلیل کردن این کار و رفتار که الان بعد از گذشت ۱ سال هنوزم نگفتم اون کتاب رو من گرفتم.
کی وقت کردیم اینقد حروم زاده بشیم که محبتم نتونیم به هم بکنیم؟
