سلام.
شما یادتون نمیاد. چون اصن نبودی عزیز من (تویی که بودی هم که می‌دونی دیگه). یه زمانی حدود (دقیقا) دو سال پیش، در سیاهی روزگار وقت، اینجا میدون نبردی بود که نگو و نپرس. متن کوتاه که پیدا نمی‌کردی؛ حتی کامنت‌ها هم دو کیلو کلمه داشت که وسطاش اینقدر نمی‌فهمیدیش خوابت می‌برد. این وسط دراماهای کوچیک و بزرگی هم پیش میومد که اگه پیگیر بودی باید اول دیس رو میفهمیدی، مخاطب رو شناسایی می‌کردی، از پایین پست این تا بالای پست اون میرفتی تا جوابیه رو پیداکنی و بعد برگردی و اوووو، داستان داشتیم.
الان ولی موقعیت جالبیه، انگار دایناسورای ویرگول منقرض شدن، حالا یه گونه جدید داره رشد میکنه و یه کامیونیتی جدید و این چیزها. مثلا ما نسل دویی بودیم اینا نسل چهارین (حالا تو خود بدان نسل خویش را). این وسط بعضی نسل یکی‌ها تلاش‌های جالبی می‌کنن که هنوز در کامیونیتی حرفی برای گفتن داشته باشن، بدون این که بخوان هزینه‌ای برای تغییر بدن (مشکل فقط مربوط به رپ ما نیست)، به ما چه، قضاوت کار خداست. ما فقط مسخره می‌کنیم. (نقل قول)
تو هم که یه نسل چهاری ناشی‌ای که میخوای بگی حالا هم یه پارسوسایی (پارِ چه سوسایی) پیدا شده (پیدا بود تو تازه سر از بوته درآوردی) داره فاز ریش سفیدی میخواد بگیره، فردا میخواد دیس ما رو هم بده (اگه نمیدونی متن قبل رو بخون توضیح دادم قراره چه آتیشی [الکی] به پا کنم). آره، مشکل داری؟ همینه که هَه. برو VSCـت رو باز کن کدتو بزن. Browserـت رو هم ببند رمت آتیش نگیره.
بحث دیس به پاست، همونجا که اون پایین داری به من دیس میدی، بگو تو جریان بیف‌های اخیر بهترین دیس‌ترکی که شنیدی چی بود. حالا یا از کندریک و دریک آمریکایی باشه یا از کچل یا سبیل ایرانی.
ویرگول یه زمان خیلی اورجینال بود، مزخرف زیاد داشت ولی اونا هم اورجینال بود، الان ولی تو هر متنی میری، داستانِ «اونجایی که تو فرمودی ما فرموده بودیمه». محتوا ممکنه عوض بشه، ولی فرم همونه. {شما که دارین الگو می‌گیرین (اسکی می‌رین)، حداقل از نمونه‌های موفق اونوری یه ایده‌ای بگیرین. جهنم و ضرر، اصلا همونو خوب کپی کنین (سورتمه برین). نیاین از من و اون یه جمله بردارین بچسبونین به هم بشه متن. برین متن بخونین از Medium که همین بغله، کلی ایده برای نوشتن، طرز نوشتن و ... هست. اینقدر هم این یادگرفتن چجوری تولید محتوا کردن به دردتون خواهد خورد که کیفش به خودتون می‌رسه. از ما گفتن.}
جواب سوال قبلی رو خودم ندادم. به نظرم که Not Like Us ِکندریک لامار، ایرانی هم اجلِ پوری از این آخریا. ولی اینا رو ول کن، تا اینجا اومدی این آهنگ رو گوش بده، بعد شاید خوشت نیاد، پس اینو گوش بده. بعد نظرت رو بهم بگو.
خلاصه دیگه، اگه میخوای بنویسی، بنویس. ولی یادت نره که نسل تو هم یه روزی مثل نسل قبلی‌ها می‌ره زیر خاک‌های اینترنت (خاک اینترنتی رو چی معنا میشه کرد؟ تویی که کد میزنی اگه هنوز نرفتی تو ويژوال کد، جواب بده). پس یه کاری کن که حداقل فردا که دیس‌ت رو نوشتن، دیس بک در خوری بکوبی تو دهن طرف. آره، اینم از حکایت نسلی که هنوز تو فضای کامنت و متن دنبال هویت می‌گرده. خدا قوت!
راستی یهو دیدین پستتون سیو شده، بترسین[الکی]، چون یعنی پستتون رو خوندم و ممکنه توی پست بعدی پست ریویو بینینش!. دیگه تا اینجا اومدی، حقته که بهت لو بدم پست بعدیمو.
دم همه‌تون گرم که فالو کردین شدیم ۱۴۶ نفر، این دانشجوی پزشکی رو در آستانه ورود به ترم جدیدش یاری کنین ۱۵۰ رو ببینه. ۴ نفر میخوایم.
این جمله هم خیلی تاثیر داشت تو پست قبل دوباره می‌نویسمش: پذیرای سوالات و کامنت‌های شما هستم.
- تقدیم به حریف فرضی، که بدبخت همیشه میدوئه ولی نمی‌رسه.
مراقب خودتون باشین. ارادتمند شما.
