یک )هر نوعی از رابطه نفی کننده ی آزادیِ شخصی است. یکی از مولفه های لازم برای رابطه ، ترس از دست دادن شخص مقابل است. به گونه ای که اگر شما نگران از دست دادن طرف مقابل نباشید صمیمیتی در آن پیدا نمیشود.
پس برای اجتمایی بودن دو راه دارید:
۱- اینکه تظاهر کنید نبودن آدم ها برایتان مهم است
۲-ترسِ از نبودِ شخصی را در خود درونی کنید و آزادی و حالتان را به یک امرِ نسبی و ناپایدار گره بزنید.
مهمترین مولفه ی یک ارتباط سالم ، عدم نیاز و در نتیجه نبودِ ترسِ از فقدان است. هیچ استثنائی وجود ندارد! همیشه فکر میکنم پایه ای ترین نیازِ هر انسان این است که بگوید : من هستم که میگویم درونم چه اتفاقی میافتد!
همواره احساسات به عنوان نوعی از حقه ی رمانتیزیسمی ، انسان ها را دعوت به برده شدن میکند! کاش هیچکدام عمرِ جرقه مانندشان را فدای اسطوره های شیرین و فرهادی نکنند!
۲)محبت به همه کس ، محبت به هیچکس است.
اصولا من طرفدار صفر و صد بودنم. یا آنقدر واقعی که کسی را با تمام وجود بخواهی ، یا اینکه به کل ارزشی وجود نداشته باشد.
فکر میکنم این بهترین راه قدر دانی از ادم های دوست داشتنی زندگیمان است!
دوست داشته شدن توسط یک ادم تنها و منزوی بسیار خواستنی تر ، زلال تر و دلنشین تر از دوست داشته شدن توسط یک انسان اجتمایی برون گراست! برعکس جامعه سرمایه داری ، برون گرایان نه تنها برایم محترم نیستند بلکه حالم را بهم میزنند! آنها نماد زیستِ غیر واقعی اند چون باید همه کس را راضی نگاه دارند! میل عجیبشان به دوست داشتنی بودن حالت را بهم میزند!
