شب ساعت ۱۰، به وقت خواب زودهنگام بود که نتیجه‌ی تست کرونای من برایم ارسال شد. در کمال ناباوری کلمه‌ی مثبت روی برگه‌ی آزمایش نوشته شده بود. و این آغاز یک دوره‌ی چهارده روزه بود. بله من هم کرونا گرفتم.
این رخداد به جرات برای من رخدادی عجیب و غیر قابل باور بود. من تقریبا هیچ نشانه‌ای نداشتم جز کمی تب (در حد ۰.۲ درجه) و مقداری ضعف. برپایه‌ی باور شخصی، از آن‌جایی که در چند روز گذشته بی حد و اندازه کار کرده بودم و مدت زیادی هم در سرما قرار داشتم، این مبرهن بود که تمام اینها از سرماخوردگی حاصل می‌شود. با علم بر شرایط، زمانی که برگه‌ی آزمایش برایم ارسال شد تا پیش از بازکردن برگه میدانستم که در آن‌جا کلمه‌ی negative نوشته شده. و همین خودش دلیلی‌ست که بگویم که شوکی که در زمان دیدن کلمه‌ی مثبت به من وارد شد غیر قابل بیان است.
یکی از دلایلی که نتیجه‌ی تست را برای من غیر قابل باور می‌کرد این بود که من تقریبا بیشتر از تمام اطرافیانم به طرز وسواس‌گونه‌ای مراعات می‌کردم. من به هنگام سفر با تاکسی و تپسی همواره پنجره‌ی کنار خود را باز می‌گذاشتم تا هوا منتقل شود، و این کار مستقل از این بود که هوا چقدر سرد و غیر قابل تحمل است. اگر راننده ماسک نزده بود من او را مجبور به زدن ماسک می‌کردم. من تا جای ممکن از حضور در مکان‌های شلوغ خودداری می‌کردم و پروتکل‌ها را تا جای ممکن رعایت می‌کردم. اما من نیز نتوانستم در امان قرار بگیرم...
این خود برای من یک نتیجه‌ی ترسناک داشت. این که من با تمام ادعای خود مبنی بر این که «من رعایت می‌کنم» در امان نبودم. این سوال که چه باید کرد که کرونا نگرفت تعارض عجیبی‌ست که تا لحظه‌ی نگارش این مطلب با خود به دوش می‌کشم.
همه‌ی این سردرگمی‌ها را هم که کنار بگذاریم تازه با این مواجهیم که هر روز منبع جدیدی از انتقال به نقل از سازمان بهداشت جهانی، پزشکان و ... به گوش می‌رسد. من هنوز حرف‌های وزیر بهداشت سنگاپور در گوشم پخش می‌شود که بدون ماسک ایستاده بود و می‌گفت که صرفا اگر دست به سطوح می‌زنید به صورت خود دست نزنید زیرا ویروس از طریق دراپلت منتقل می‌شود.
یادم می‌آید که در آن ابتدا دستکش دست می‌کردم و ماسک نمی‌زدم، مانند همین نماینده‌های مجلس که کنار یکدیگر نشسته و هیچ‌کدام ماسک ندارند. این در حالی‌ست که امروز اعلام می‌شود این ویروس از طریق هوا منتقل می‌شود.
در بحبوحه‌ی آغاز کرونا ما نشستیم و یکی یکی دست‌آورد‌های مربوط به این ویروس را مقاله به مقاله مرور کردیم. حتی یک مطالعه پیش بینی کرده بود که ایتالیا تا چند ماه دیگر کاملا از لحاظ ابتلا به این ویروس پاک خواهد شد.
این سردرگمی‌ها هیچگاه برای هیچ آدمی معادل پیشگیری نخواهد بود. بنابراین شاید مرور چند نکته بتواند خیلی راهگشاتر از این ناله‌ها باشد.
همانطور که گفتم مردم اجتماع، حتی تا حد خوبی دانشمندان این حوزه، هنوز درست نمی‌دانند که باید چه کرد. شاید یکی از معتبرترین منابع در این زمینه سازمان جهانی بهداشت باشد که در صفحه‌ای به طور خاص راهنمایی‌های عمومی و مفید خود را با مردم به اشتراک گذاشته است. از طرفی یکی از معتبرترین اشخاص، که نقطه نظرات او می‌تواند به خوبی راهنمای ما در این راه باشد، آنتونی فاوچی است. ایشان یکی از ایمینولوژیست‌های معتبری‌ست که رسانه هم مدام با ایشان مصاحبه‌هایی داشته است.
اگر بخواهم چند نکته‌ی مختصر و مهم از میان نکات سازمان جهانی بهداشت را بازگو کنم باید به حوصله‌سربر ترین شیوه‌ی ممکن به ماسک، و فاصله‌گذاری اشاره کنم. اما اینها ابتداییاتی هستند که همه‌ی ما می‌دانیم. مهم این است که کجا رعایت این موارد از دسترس ما خارج می‌شود. آن‌جاست که خطر به جدی‌ترین شیوه جلوی ما را می‌گیرد. تقریبا همه موافقیم که در جامعه‌ی حال حاضرمان، ما نمی‌توانیم جلوی خیلی از اتفاقات را بگیریم... مثلا ما نمی‌توانیم به فردی که در خیابان ماسک نزده بگوییم ماسک بزن (انتظار داریم در شرایط این‌چنینی بحث به دعوا کشیده شود.). ما نمی‌توانیم در سوپر مارکتی که شلوغ است به فروشنده اعتراض کنیم که چرا مشتریان را به فاصله‌گذاری مجبود نمیکند. مطابق این مثال هزار نوع دیگر اتفاق نیز وجود دارد که برخورد با آنها از دسترس ما خارج است. در ادامه چند مورد از اقداماتی که می‌توانیم با انجام آنها به امنیت خود کمک کنیم را مثال می‌زنم.
زمانی که احساس سرماخوردگی کردم قبل از هر چیز به فکر تست دادن افتادم. چیزی که باید بدانیم این است که این بیماری در علائم اولیه بسیار شبیه خستگی عادی روزمره یا حال اوایل دوران سرماخوردگی‌ست و این شباهت بسیار گول زننده است. زمانی که به آزمایشگاه برای تست مراجعه می‌کنید دو گزینه جلوی شما گذاشته می‌شود. اولین گزینه تست PCR و دومی تست CBC است. تفاوت نحوه‌ی انجام این دو تست در این است که در اولی، دو نمونه از جسمی شبیه به گوش‌پاک‌کن یکی وارد حلق و دیگری وارد بینی شما می‌شود و در دومین نوع تست صرفا از شما آزمایش خون گرفته می‌شود. اگر عوارض این بیماری در شما دیده نمی‌شود بدانید که الزاما تست CBC به شما جواب دقیقی نخواهد داد. خود من زمانی که برای تست به آزمایشگاه مراجعه کردم هر دو تست را درخواست کردم. نتیجه‌ی تست CBC منفی و نتیجه‌ی تست PCR مثبت بود. بنابراین نمی‌توان به راحتی انتظار داشت که سلامت یا بیماری توسط تست خون (آنتی‌بادی) به خوبی تشخیص داده‌شود.
در هنگام مراجعه به آزمایشگاه این را در نظر داشته باشید که محلی که به آن مراجعه می‌کنید پر از افرادی بوده و هست که بیمار هستند. نتیجتا غلظت ویروس در هوای آن‌جا بسیار زیاد تر از فضا‌های سربسته‌ی دیگر است. اگر آزمایشگاه حیاط یا فضای سرباز دارد در آن‌جا منتظر نوبت خود بمانید. زمانی که مدارک و کارت بانکی را به متصدی ارائه می‌دهید از پیشخوان و مردمی که در صف ایستاده‌اند فاصله بگیرید. بدانید که در خطرناک‌ترین مکان از لحاظ ریسک ابتلا به این بیماری قرار دارید.
اولین نکته این است که بدانید بیمار هستید. علاوه بر این‌که این دانسته باعث می‌شود شما از دیگران دوری گزینید، به شما کمک می‌کند تا نسبت به عوارض، رخداد‌های آینده هوشیارتر باشید. اگر دیدید دیگر نمی‌توانید رایحه‌ی عطر را حس کنید، می‌دانید که این عارضه‌ای از این بیماری‌ست. شوک نشدن و آمادگی روانی اولین دارو برای مقابله با بیماری‌ست.
نکته‌ی دیگری که در این شرایط باید رعایت کنید رسیدگی حداکثری به خود است. تا جایی که می‌توانید خود و سیستم امنیت بدن خود را تقویت کنید.
پس از نگهداری از روحیه و اوضاع روانی خود، و پس از رسیدگی به حال فیزیکی خود، راهکارهایی برای پیشگیری از ابتلای اطرافیان خود نیز باید پیش گیرید. این راهکار‌ها اختیاری نیست بلکه وظیفه‌ی شماست،
براساس تحقیقی در سازمان ملی تحقیقات بیوتکنولوژی؛
ویتامین د و روی، از جمله مواد مغزی‌ای هستند که کارکرد بهینه سیستم ایمنی را پشتیبانی می‌کنند. گیرنده‌های ویتامین د، با حضور خود در بسیاری از سلول‌های ایمنی، بازخورد به بیماری‌های ویروسی مرتبط با ریه را تعدیل می‌کنند. این گیرنده‌ها ریسک عفونت‌های ریوی را کاهش می‌دهند. کمبود ویتامین د در میان بیماران بحرانی رایج است و این احتمالا ریشه در کاهش پروتئین اتصالی به این ویتامین دارد. این امر خود باعث افزایش طول مدت حضور در آی سی یو، احتمال نیاز به استفاده از ونتیلاتور و احتمال مرگ می‌شود.
در ادامه این مطالعه به اهمیت روی، بر سلامت بیماران تنفسی نیز اشاره دارد.
تا زمانی که خود مبتلا به بیماری نشده‌ایم، نمی‌توانیم بفهمیم که چقدر سخت‌گیری در امور عادی روزمره امری لازم برای جلوگیری ابتلا به این ویروس است. نمی‌دانیم که جزیی‌ترین سهل‌انگاری‌ها هم می‌توانند ما و اطرافیان ما را در خطر جدی قرار دهند. اگر سلامتی خود و اطرافیانتان برایتان مهم است باید سخت‌گیرانه با افرادی که مراعات نمی‌کنند برخورد کنید، و رودربایستی‌ها را کنار بگذارید. اگر خدای ناکرده مبتلا شدید خود را نبازید و تنها به تقویت روحیه و فیزیک بدن خود بپردازید.
