شاید اگر ما هم جای انسان‌های باستانی بودیم با مشاهده ستاره‌های دنباله‌دار تنها چیزی که به ذهنمان می‌رسید این بود که این‌ها ستاره‌هایی هستند که باد در لای موهای آنها شروع به وزیدن کرده و این پدیده را به وجود آورده. تعبیر شاعرانه‌ای است اما حقیقت ماجرا چیز دیگری است. ستاره‌های دنباله‌دار درواقع اجرام باقی‌مانده از زمان تشکیل شدن منظومه شمسی هستند و به همین دلیل هم حاوی اطلاعات بسیار مهمی درباره منظومه هستند.
دنباله‌دار یک گلولهٔ برفی کیهانی است که از گازهای منجمد، سنگ و گرد و غبار ساخته‌شده با قطری از چند کیلومتر تا چند صد کیلومتر، معمولاً به اندازهٔ یک شهر کوچک است.[۱] ساختار دنباله‌دار شامل سه بخش هسته، گیسو و دم است. هسته بخش مرکزی آن است و از گرد و غبار و گاز و یخ ساخته شده‌است. وقتی که دنباله‌دار نزدیک خورشید می‌شود، یخ‌های موجود در هستهٔ آن تبخیر می‌شود و تبدیل به ابر بزرگی پیرامون دنباله‌دار می‌شود که گیسو نام دارد. نیروی مغناطیسی بسیار قوی است و طناب‌ها، گره‌ها و نوارهایی تولید می‌کند که دم یونی را از دم گرد و غباری جدا می‌کند.
سرچشمه و منشأ دنباله‌دارها، ابر اورت یا کمربند کویپر است. دنباله‌دارها، غیر دوره‌ای و دوره‌ای هستند که غیر دوره‌ای‌ها گرانش محدود به خورشید ندارند و مدار آنها به شکل سهمی است. دنباله‌دارهای دوره‌ای نیز شامل دنباله‌دارهای بلند مدت (بسیار بیشتر از ۲۰۰ سال) و کوتاه مدت (۲۰ تا ۲۰۰ سال) است. در نام‌گذاری دنباله‌دارها، از نام کاشفان آنها «یک شخص یا فضاپیما» استفاده می‌شود. اتحادیهٔ بین‌المللی اخترشناسی رهنمودی برای نام‌گذاری دنباله‌دارها مشخص کرده‌است.
دوستان عزیزم برای ادامه این موضوع حتما ویدیوی زیر را ببینید:
https://www.youtube.com/watch?v=VN9vDeBIwaY
