برای شروع و خواندن این متن، لازم است تا افکار منفی و تعصبات افراطی مان را کنار بگذاریم.
جان آدمی با ارزش است؛ اعم از رنگ پوست، ملیت، طرز تفکر و اما، جان کسانی که به سوی آسمان پر می کشد برای اهدافی پاک و مشخص، آن نیز با ارزش است.
با گذشت یکسال همچنان دلَم آزرده است اما، نه فقط برای او برای آن صد و هفتاد و شِش نفر مسافر نیز چنین حسی دارم.
خیالات ذهن من این روز ها چنین است؛ اگر قرار باشد کارگردانان این سرزمین فقط یاد و خاطره ی آن مرد میدان را زنده نگه دارند، باید بگویم سخت در اشتباهند و متاسفانه با این کار مردم را برای تشکیل جنبشی دیگر تشویق می کنند.
آیا واقعا مردم همگی به دنبال یاد و پاسداری از سردار شهید و عزیزشان هستند و یا هنوز پدری دیوانه وار منتظر در آغوش گرفتن فرزند دخترش هست؟!
حتما حتما نظراتتون رو برام بنویسید، شاید این تنها راه رسیدن به تعاملی برای این دوگانگی بی پایان باشد.
