یکی از تلخ‌ترین واقعیت‌های دنیایی که توش زندگی می‌کنیم اینه که خیلی از امکاناتی که ما داریم رو دیگران ندارن و دیگرانی هستند که چیزهایی دارن که ما ازشون محرومیم. صدها ساله که بشر حرف از عدالت می‌زنه اما هنوز هیچ نشونه‌ای از این دیده نمی‌شه که هر چی برای خوردن و پوشیدن و رفع نیازهای بشر تو جهان هست به تساوی تقسیم شده.
گروه بزرگی از ما بین ندارها و داراها وایستادیم که بهمون می‌گن طبقه متوسطی. با اینکه فکر می‌کنیم از خیلی چیزها محروم هستیم، اما هنوز میلیون‌ها نفر هستن که داشته‌های معمولی ما رویای اوناست. شاید خوردن یه لیوان چای برای هیچ کدوم از ما نشونه‌ای از رفاه نباشه، اما برای اون پیرمرد فقیری که تمام روز تو خیابونا چرخیده و هیچ خونه‌ای هم از خونه‌های دنیا مال اون نیست و باید تو خیابون بخوابه چی؟ برای اون یه لیوان چای، یه ساندویچ گرم و ارزون یه دنیا ارزش داره.
خیلی از داراها دغدغه آدمای فقیر رو دارن. شاید از طریق یه موسسه خیریه به این دغدغه‌شون برسن، شاید از دستفروشا خرید کنن، شاید به فقرا پول و لباس بدن. اما ایتالیایی‌ها یه سنت خیلی قشنگ و شرافتمندانه برای کمک به ندارها دارن. کار اونا انقدر جالب بود که خیلی زود مورد استقبال قرار گرفت و از کافه‌ای در شهر نپال به سراسر ایتالیا و بعد از اون خارج از مرزهای این کشور تبدیل به رسم شد.
داستان این کمک تو کافه‌ها و قهوه‌خونه‌ها می‌گذره. شما با دوست‌تون وارد یه کافه می‌شید و سفارش‌تون رو می‌دید. مثلا می‌گید ۵ تا چای با دو تیکه کیک. صاحب کافه با دیدن شما دو تا می‌فهمه برنامه‌تون چیه. می‌پرسه دو تا واسه خودتون و سه تا برای مبادا؟ شما هم بهش می‌گید آره و اون می‌ره که سفارش شما رو بیاره. اون دو تا چای می‌ریزه و به لیست مباداش سه تا چای دیگه اضافه می‌کنه. همزمان با اینکه شما مشغول گپ هستید و دارید از نوشیدن چای داغ و کیک‌تون لذت می‌برید، پیرزنی وارد کافه می‌شه و کافه‌چی یه چای داغ جلوش می‌ذاره. اون چای یکی از همون سه چای مباداییه که شما و دوست‌تون سفارش دادید. شاید قبلا کسی یه کیک یا چند تیکه بیسکوئیت یا یه ساندویچ مبادا هم خریده باشه. در این صورت این پیرزن با شکم سیر کافه رو ترک می‌کنه. شما هم با پول پنج چای و دو تیکه کیکی که خوردید و البته وجدانی راحت‌تر و شادتر راهی خونه می‌شید.
این سنت قشنگ به “قهوه مبادا” معروف شده و یه سنت کاملا مردمی و انسانیه. شاید پول ما نرسه که از یه بچه محروم حمایت کنیم که درس بخونه و کار نکنه، اما حتما پول دو سه تا چای در ماه رو داریم که به حساب کسی که نمی‌شناسیم بریزیم.
اگه دوستانی دارید که کافه دارن، یا خودتون مغازه‌ای دارید که خوراکی می‌فروشه، به این ایده فکر کنید. با یه توضیح کوتاه آخر منوتون می‌تونید این امکان خوب رو به مردم بدید که به دیگران کمک کنن. به جنبش جهانی مبادا بپیوندید تا دنیا اقلا برای چند ثانیه و اقلا برای یک نفر جای بد و بی‌رحمی نباشه. شاید ما هم تو ناعادلانه بودن جهان مقصر بودیم. کسی چه می‌دونه!
