مدتی بود هوس نوشتن و اشتراک آن رهایم نمی کرد. برای منی که 8 سال گاه و بی گاه می نوشتم، احتیاج به خوانده شد و تبادل افکار احساس می شد. وبلاگ های فارسی از نفس افتاده بود و کاراکترهای توییتر جوابگوی حرف هایم نبود. تا تصادفی به "ویرگول" برخوردم. می خواهم به جای روی کاغذ نوشتن و قایم کردنش بین کتاب هایم، این بار اینجا بنویسم، شاید مرهم یا شادی کوچکی شد برای فارسی زبانان...
