به نظر من هر عقیده ای قابل احترام نیست... ولی هر عقیده ای قابل درکه!
خیلی وقت ها لازمه عقیده ی مخالف خودمون رو درک کنیم. یعنی به این فکر کنیم که شاید من هم اگر در شرایط او بودم، در خانواده ی او بزرگ شده بودم و در جهان او زیسته بودم، همون عقیده ی رو داشتم که اون داره... و الان این عقیده ای که دارم اون موقع میشد عقیده ی مخالف من!!
الان بحث انتخابات داغه. اونایی که رای نمیدن، طرف مقابل رو جیره خور نظام میدونن. اونایی که رای میدن، طرف مقابل رو ضد کشور میدونن. هیچکدوم سعی نمی کنن درک کنن که اگر خودشون توی شرایط طرف مقابل بودن، همین تصمیم رو می گرفتن.
یکی از بزرگترین اشتباهاتی که ما آدم ها میکنیم اینه که فکر میکنیم این خودمونیم که تصمیم میگیریم!
یعنی چی؟ یعنی خودمون نیستیم؟
با درصد بالایی نه! خودمون نیستیم...
یه درصدی ژن هامونه که تصمیم میگیره، یه درصدی ناخودآگاهمونه که تصمیم میگیره. و یه درصد ناچیزی میرسه به خودآگاه. حتی گفته ن بیش از 99 درصد تصمیم ها رو ناخودآگاه میگیره.
فرض کنید میرید به یه رستوران و منوی غذا رو می بینید و جوجه سفارش میدید. اگه ازتون بپرسن که در انتخاب غذا چقدر اراده و اختیار داشتین احتمالا جواب شما اینه: صد در صد!
ولی احتمالا واقعیت اینه:
چون ناخودآگاه شما بر اساس داده هایی که بهش وارد شده، تصمیم میگیره چکار کنه و اصلا به تحلیل های لحظه ای شما توجهی نمیکنه. جالب اینجاست که ناخودآگاه بالای نود درصد تصمیماتش رو بر اساس داده هایی میگیره که تا قبل از سه سالگی دریافت کرده. یعنی درست زمانی که شما هیچ خاطره ای ندارید.
آیا درسته که بگیم ما انسان ها شبیه ربات های برنامه ریزی شده ای هستیم که کارهامون رو طبق یه برنامه خاص انجام میدیم و خیلی اختیار نداریم روش؟
شاید سخت باشه گفتنش، و خیلی سخت تر باشه پذیرفتنش... اما شاید بد نباشه دفعه دیگه که خواستیم کسی رو بابت انجام یه رفتار، یا داشتن یه باور سرزنش کنیم، گوشه چشمی به نظریه ی ربات بودن انسان ها بندازیم. شاید اینجوری تحمل رفتار دیگران برامون آسونتر باشه.
راستی، ممنون که وسط اینهمه مشغله نوشته های منو میخونید و نظرتون رو زیرش می نویسید. اگه شما ها رو هم نداشتم چیکار میکردم؟
