در پست قبلم که راجع به مشهد بود، درگیری لفظی بین علی آقا و احمد سبحانی در گرفت.
احمد سبحانی برای من از این نظر جالبه که نمیتونه بی تفاوت بگذره و حتما اگر چیزی ببینه واکنش نشون میده. نمیدونم حس مسوولیت پذیری داره یا چی ولی این اخلاق رو درش دیده م. خوب یا بدش رو هم نمیدونم.
علی آقا هم از این نظر جالبه که همیشه متفاوت ترین کامنت ها و واکنش ها رو از خودش نشون میده. همون ساز مخالف یا وکیل مدافع شیطان. همیشه وقتی پست میذارم منتظرم ببینم علی آقا چی مینویسه برام. خوب و بد اینم نمیدونم.
با این دوتا تعریف دیگه ناگفته پیداست که رد و بدل شدن کامنت بین علی آقا و احمد سبحانی چقدر برام جالب بود. خوب و بد اینم نمیدونم!
متاسفانه یا خوشبختانه، من هم علی آقا رو خوب درک میکنم، هم احمد سبحانی رو. موضع علی آقا، خدا ناباوریه، و احمد خداباوری. و من در زندگیم در برهه های زمانی مختلف، در هر دو موضع قرار داشته م... بنابراین هردوشون رو درک میکنم و می فهمم.
من هیچوقت نفهمیدم کدوم درسته... خداباوری یا ناباوری؟ هردو گروه دلایل و شواهد محکمی برای ادعای خودشون دارند. هیچکدوم رو نه میشه رد کرد نه میشه تایید. و هرچه که عمیق تر بشی، می بینی که با جزییات و ظرافت بیشتری داری می فهمی که نظر هردو گروه درسته!!!
من واقعا بی تفاوت نیستم و دوست دارم یه روزی بفهمم بالاخره نظر کدوم گروه درسته. ولی تا اون روز، به آیینی که خودم از خودم اختراع کرده م پایبندم! (خیلی وقت ها هم خطا میکنم دیگه بچه پیغمبر که نیستم!)
آیین من خیلی مناسک خاصی نداره ولی کلیتش اینه که هرچیزی که واقعا یقین داشته باشم درسته، در آیین من جا داره و هر چیز غلط بیرون از اونه. مثلا رد شدن از چراغ قرمز خارج از آیین منه. اگر کسی اینو رعایت نکنه دوست من نیست حتی اگه اهل نماز و روزه و خدا و پیغمبر باشه. آیین من شامل ده ها و صدها مورد از این جزییات ریز میشه که با این قوانین تصمیم می گیرم با کسی دوست باشم یا نباشم.
توی همین ویرگول، برام مهم نیست کسی خداباوره یا ناباور، اگر کسی سعی کنه دیگری رو درک کنه، و اگر نکرد احترام بذاره، دوست منه. من خداباورها و خداناباورها رو دشمنِ همدیگه نمی بینم، به نظرم اینها مثل شب و روز هستند. و من سعی میکنم شب و روز رو از فضا نظاره کنم... بنابراین چیزی نمی بینم جز یه کره ی سنگی که همه مون داریم کنار هم روش زندگی میکنیم، و تفاوت ها واقعا اونقدرها به چشم نمیاد.
