مهتاب، Moonlight. نمی‌دونم چرا این فیلم بهترین فیلم سال شده، اما شاید چون مسائل اقلیت‌های جامعه که الان خیلی بورس هستن رو بررسی میکنه، باعث شده که مورد توجه قرار بگیره و جایزه بگیره. فیلم‌برداری خیلی خوب بود و آدم از دیدن صحنه‌های فیلم لذت میبره. اما نمیشه گفت که فیلم داستان جدیدی داره، یا خیلی تاثیر گذاره. یه داستان و فیلم کلیشه‌ای هالیوودی، همه چیز خیلی تمیزه، لباس‌های بازیگرها همه نو هست، یه لک روشون نیست، انگاری همین الان از فروشگاه خریدی و پوشیدی. ماشین‌ها اینقدر تمیز هستن و بازیگرها اینقدر خوش قیافه و خوش هیکل هستن و تر تمیز که اصلا انگار نه انگار که اینها دارن نقش طبقه پایین سیاه پوست جامعه آمریکا رو بازی می‌کنن. ولی خوب هالیووده دیگه، باید اینجوری باشه که فیلم قشنگ به نظر بیاد، رنگ‌ها زیاد شدن و همه چیز رویاییه. هوا گرمه و صدای اقیانوس میاد و همه چیز قشنگه تو آمریکا، اما خوب داریم روایت زندگی یه پسری که از زندگیش خیری ندیده رو براتون به تصویر می‌کشیم. جالبه که آتلانتیک و نیویورک‌تایمز هم کلی از فیلم تعریف کردن و ازش راضی هستن. هر چند قطعا اینکه داستان تو سه بخش بود و تو هر بخش قسمتی از زندگی شایرون (شخصیت اصلی فیلم) رو دنبال می‌کنیم قطعا جالبه و به نظرم خوب بود. اما اینقدر غیر واقعی همه چیز نشون داده شده که باور داستان کلی هم سخت شده. به هر صورت در نهایت میشه گفت که فیلم بدی نبود، اما قطعا بهترین فیلم سال هم نیست.
۱۲ مهر، ۱۳۹۶
