مدتیه شروع کردم به دویدن، روزی پنج شیش کیلومتر میدوم، حال بهتریه، و بدنِ بعد از دویدن و دوش بعدش همه چیز رو بهتر میکنه، برای ادامه روز، البته باید بگم شب، چون من شبا میرم میدوم، دویدن در شب چون هوا خنکتره لذت بخشتره.
الان ابتدای بهاره، و بعضی از شبا بارون میاد، و حتی یک شب مِه شده بود، تنفس این هوای نرم در حالی که تمام نورهای اطراف به طرز سحرآمیزی مات شدن و ریتم سایکوی یک موسیقی دیپ هاوس در گوشم صدای نفس کشیدنم رو محو کرده، یک چیزی رو به خاطرم میاره:
همونطور که دارم می دوم به ذهنم اومد که قبلا یک مطلبی در رابطه با Runner’s High خونده بودم، که دونده ها بعد از یک دویدن به یک حالت "های" بودن می رسن، در اینترنت فارسی تحت عنوان "سرخوشی دوندگان" ترجمه شده و جسته و گریخته یه چیزای در موردش هست، ولی خب، خیلی من از این ترجمه خوشم نمیاد به همین خاطر همون "رانِرز های" میگم بهش. یکباره به خودم اومدم دیدم واقعا در تقلای این تجربه هستم، و دارم در مورد یک مِتُد درست برای دستیابی بهش میگردم. این شُد که همزمان که دارم میدوم یکی از جامع ترین روش های دست یابی به "رانِرز های" رو داشتم جمع آوری میکردم. به خودم گفتم چرا ترجمه اش نکنم.
برگردیم به همون شب مِه آلود، همون شب تصمیم گرفتم "رانِرز های" رو تجربه اش کنم. اما قبل از هرچیزی نیاز به یک آموزش درست داشتم، به همین خاطر سراغ مرجع مناسبی برای اینکار میگشتم تا به مقاله ای در این مورد تحت عنوان How to Get a Runner's High (چطور به رانرز های دست پیدا کنیم) به قلم Tyler Courville رسیدم، Tyler در پروفایل لینکدین خودش رو "سفیر دوی سالمون" معرفی کرده و صفحه اینستاگرامش پره از عکساش در حال دویدن، و معلومه با دویدن داره زندگی میکنه. این مقاله رو یجورای شالوده کار قرار دادم و در کنار این ترجمه از مقالات دیگه هم فکت های اضافه میکنم تا به یه روش عملی برسم.
در بخش های بعدی من شروع میکنم به ترجمه این مقاله و مقالات دیگه و همزمان تجربه خودم رو از دویدن برای رانِرز های شدن رو مینوسیم...
من تاهیر، دونده نیستم.
بخش اول - شما اینجا هستید
