روزها رو با این استرس شروع میکنم که برای قرارها و برنامه هایی که شب قبل ریختم چطوری بهونه جور کنم که هم مظلوم نمایی نباشه و هم به عنوان یک شخص قوی از زیرش فرار کنم و خب معمولا می خوابم تا به زور نتونستن از خوابیدن و تپش قلب بیدار بشم و مدام خودم رو شماتت کنم که تو قوی نیستی تو خودخواهی تو بی استفاده ای و تو هیچ رقمه با اونچه از خودت تو ذهنت ساختی یکی نیستی چون این بیرون هیچ کس تو رو اونطوری که خودت تو ذهت خودت رو می بینی نمی بینه. تو یه لوزری که مدام اون آدم کوفتی تو ذهنت رو بزرگ و اجتماعی و تو دلبرو و محبوب می سازی و این بیرون با واقعیتی روبرو میشی که باعث میشه رفتارت طوری باشه که نخواستنی باشی. یه نگاه به پیام رسان ها و لاگ گوشیت بنداز میفهمی که چقدر تنهایی.
قراره اکسل یاد بگیری و قراره بری سر کار و فکرش هم ترس به جونت میندازه تو از قضاوت شدن می ترسی چون خلاف اونچه که بودی تظاهر کردی و می دونی یه جا مچت گرفته میشه و نمیخوای بشنوی که واقعا تو این همه سال کس موش چال میکردی؟ چرا اینو بلد نیستی؟ اینو که بچه 5 ساله هم بلده؟ بله تو یه جایی به گا خواهی رفت و برای فرار کردن از این به گا رفتن و قضاوت شدن به فکر خودفریبی میوفته که خودت رو از روی زمین گم و گور کنی. حاضری لذت زندگی کردن رو به فنا بدی ولی تن به قضاوت شدن که لیاقتش رو داری ندی.
آره تو جیه کن که کنجکاو نیستی و کنجکاویت رو تو کودکی زمانی که مامان گفت چقدر چرا چرا می کنی سرکوب کردی... تو هنوزم هم کلمه پرسشیت چراست و این همه رو آزار میده. هیچ کس دوست نداره با کلمه چرا مورد پرسش قرار بگیره و این نشون میده که چقدر ضریب هوشیت پایینه که حتی مسیر یه گفتگو رو نمی تونی به دست بگیری و این تنهاییت رو بیشتر میکنه و تو همیشه میگی من همینم. ساکت و شنونده ولی آدما به حرف احتیاج دارند نه گوش و تو مدام به روزهایی فکر میکنی که چقدر حرف برای گفتن داشتی و با این گزاره تند خبری روبرو شدی که بچه که حرف نمیزنه و مدام خودت رو با این گزاره و یاداوریش فریب میدی و سعی میکنی از یک آدم معمولی به یک آدم خاص تبدیل بشی ولی تو حتی معمولی هم نیستی تو نامرئی هستی و به زور با ورد من هم هستم خودت رو مرئی میکنی اما خیلی زود رنگ میبازی و نامرئی میشه کافیه به پایم ها و لاگ گوشیت نگاه کنی.
