چند سال پیش که با ویرگول آشنا شدم فکر نمی‌کردم یک روز اکانت ویرگول بسازم! وقتی اکانت ساختم فک نمی‌کردم که پستی برای انتشار روی اکانتم قرار بدم... چون سالهاست انتشار دادن نوشته‌هام رو متوقف کردم و حتی دیگه نمی‌نویسم و مدام توی ذهنم با خودم حرف می‌زنم اما امروز حین همین حرف زدن‌های روتین و غر زدن‌های مدام ذهنی و داد کشیدن و بحث کردن با خودم تو ذهنم تصمیم گرفتم این پست رو بنویسم... حالا موضوع چیه!؟ همین حرف زدن‌هایی که ما با خودمون در طول روز داریم و اون وقتایی که سر خودمون داد می‌زنیم و خسته میشیم خیلی وقتا اگر نگم همیشه از همه می‌شنویم که نه بهتره غر نزنیم بهتره اگر از چیزی ناراحتیم با مطرح کردن یا نشون دادنش دیگران رو ناراحت نکنیم هر کسی مشکلات خودش رو داره و... حرفای زیادی که از این دست می‌شنویم و می‌بینیم که توی مکالمات روزانه‌ی دوستامون هست و خب تا حدی میشه اینها رو قبول کرد اما به نظر من این که کامل به این قضیه باور پیدا کنیم اشتباهه... همه ی ما انسان هستیم درسته که اشرف مخلوقات خونده میشیم اما کامل و بی نقص نیستیم قرار نیست شما هیچ وقت هیچ جای زندگیتون یه انسان بدون نقص و پرفکت رو ببینید و بگید این دیگه بهترین آدم دنیاست نه واقعاً از این خبرا نیست اگر چنین تفکری دارید شاید باید زمان بیشتری رو به فکر کردن و دقت کردن به آدمهای اطرافتون و آدمهای همه ی دنیا بگذرونید! اما اگر توی این مرحله نیستید و میدونید که هر آدمی هر طور هم که باشه هر چقدر هم که موفق یا ناموفق باشه کامل نیست همه ی ما دچار ایرادیم و از طرفی هم واقعاً تواناییم ما جمع اضدادیم مطلق نیستیم به نظر من بهتره اینها رو بپذیریم و با این دید به زندگی نگاه کنیم اگر بار بعد دوستمون داشت از مشکلاتش برامون حرف می‌زد شاید بهتر باشه به جای هر پیش داوری و یا پاسخی باهاش همدلی کنیم انسانیت به خرج دادن برای ماست دیگه! اینکه کمتر حوصله داریم حاصل زندگی ماشینی و سرعت روزانه‌ی کل زندگیه که همه‌ی ما رو درگیر خودش کرده همه‌ش در حال بدو بدو بودن هم خوب نیست! می‌دونم که مجبور هستیم بدوییم تا هشتمون گروئه نه نباشه اما نگاه کردن به زندگی‌ای که هر روز به این سرعت داره می‌گذره هم بد نیست کمی فکر کردن درباره‌ی زندگی و خودمون و کارهایی که انجام می‌دیم و پذیرش خودمون و زندگیمون و کارهایی که انجام می‌دیم و اطرافیانمون و زندگیشون و خودشون و کارهایی که اونا انجام می‌دن... شاید اینجوری یه ذره از شتابمون کم کنیم و زندگی کنیم.
