حسن آقانصیری·۱۹ روز پیشما چقدر تنهاییم؟تنهایی همیشه نبودِ آدمها نیست.گاهی نبودِ همدلی است.و این، عمیقترین شکل تنهایی است.وقتی از تنهایی حرف میزنیم، لزوما منظور ما حضور انسان د…
حسن آقانصیری·۱ ماه پیشوقتی آگاهی تبدیل به اضطراب شود: انسان مدرن و وسواسِ رصدِ روان خودآگاهی روانی وقتی مفید است که به تغییر و انتخاب منتهی شود.نه وقتی ما را در رصد دائمی خود گیر میاندازد.آگاهی اگر درست استفاده شود، درمان است…
حسن آقانصیری·۱ ماه پیشآیا میشود همه را نجات داد؟ بررسی حدود واقعی رواندرمانیما همیشه نمیتوانیم نجات دهیم؛ اما همیشه میتوانیم رنج را کمتر کنیم. گاهی «بهتر شدن»، واقعیترین شکل نجات است.در رواندرمانی بعضی مسائل وجو…
حسن آقانصیری·۲ ماه پیشچرا رسیدن خوشحالمان نمیکند؟ما همیشه در مسیر چیزی هستیم؛ اما رسیدن، گاهی ساکتتر از راه است.روان انسان از فاصله تغذیه میکند؛ شاید شادی در رفتن باشد، نه در رسیدن...فرض…
حسن آقانصیری·۲ ماه پیش«در ستایش ندانستن؛ تحمل ابهام در جهان مدرن»جهان امروز بر مدار احتمال میچرخد، نه قطعیت. تحمل ابهام یعنی: «نمیدانم، اما میمانم و میبینم.»
حسن آقانصیری·۲ ماه پیشروایت بازمانده؛ چگونه زمان، روایت را شکل میدهد؟هر بازمانده زمانی برای گفتن دارد.برای یکی شش ماه، برای دیگری ده سال… و این هیچکدام ضعف نیست!چند روز پیش تصادفا نگاهم به پنجرهی یکی از ساخ…
حسن آقانصیری·۲ ماه پیشسایهی خاموش؛ تروما و بازماندگان خودکشیدر هر خودکشی، زنجیرهای از زندگیها تغییر میکند. روانشناسیِ بازماندگان یادمان میآورد که فقدان، نه نقطهی پایان، بلکه آغازِ بازسازی معناس…
حسن آقانصیری·۲ ماه پیشاختیار در آستانهی نیستی: چرا بعضی انسانها مرگ را تصمیم میدانند، نه حادثه؟تصور کنید فردی در نیمهشبی بدون پیشامد یا روی دادن اتفاق خاصی، در گوشهی اتاق خوابش هنگام استراحت، با خودش بگوید: «روزی خودم تمامش میکنم…
حسن آقانصیری·۲ ماه پیشمهاجرت یک نفره، ترومای دستهجمعیدر صحبت از مهاجرت، معمولاً از رفتن میگوییم نه از ماندن. این یادداشت برای کسانیست که میمانند — و بارِ روانیِ سکوت را بر دوش میکشند.
حسن آقانصیری·۳ ماه پیشقلبی که جراحی شد، اما ذهن هنوز در اتاق عمل است!گاهی جراحی قلب فقط عضلهای را ترمیم نمیکند؛ ذهن را هم باز میکند، تا با مرگ، ترس، و معنا روبهرو شود.
