دیشب یک ریل اینستاگرامی فرستادم برای رفیقم که بعد از چند دقیقه برایم نوشت: آدم های این شکلی یک در میلیون هستند. همون لحظه با خودم گفتم من چقدر خوشبخت هستم. توی ویدئو زن و شوهر جوانی رو به روی یکدیگر نشسته بودند. و خانم سوال رو می خونه: چه رنجی در من هست که آرزو میکنی میتونی برطرفش کنی؟ و چرا؟
شوهرش میگه: فقط ناامنی هات (اعتماد به نفس)
هیچ کسی نیست که با تو آشنا بشه و فکر نکنه که ...
زیبا، باهوش و با استعداد و درجه یک هستی.
هیچ فردی در دنیا نیست که باهات آشنا بشه ... و به اینها فکر نکنه.
و تو در حالی زندگی می کنی که فکر می کنی برعکسش هستی.
و این... (گیج میشه و میگه)
واقعا درک نمی کنم.
نمیدونم چطور نظرت رو عوض کنم.
نمیدونم چطور چیزی رو که می بینم بهت نشون بدم.
و این ناراحتم می کنه، چون...
تماما چیزی که میبینم، این آدم فوق العادست.
ای کاش .. نمی دونم چطور ...
تا الان هفت ساله که دارم تلاش می کنم تا نظرت رو تغییر بدم.
همه اطرافیانت تلاش کردم تا نظرت رو تغییر بدم.
و همه اطرافیانت تلاس کردن متقاعدت کنن
و فکر می کنم خیلی بیشتر از این ها میتونی به دنیا هدیه بدی.
و به همین خاطر در مورد آخرین چیز صحبت می کنم.
مثل پیدا کردن هدفت.
چون میتونی همه اینها رو داشته باشی...
چیزی که دوست داری رو پیدا کنی...
و به دنیا اجازه دسترسی به این فردی رو بدی که کمبودش رو دارند.
چقدر کسی که کنارته می تونه تو رو قشنگ ببینه! و تا چه اندازه صبوره! چند شب پیش بود که کنار هم نشسته بودیم و رنگو داشت همین حرف ها رو بهم می زد. خود من هم همیشه خوبی های دوستامو بهشون میگم. تشویقشون می کنم. و اونجاست که واقعا می فهمیم ما، کسی اندازه خودمون رو جذب می کنیم و نه بیشتر و کمتر! اگر کسی هم جدا میشه (این در حالتی هست که مشکلات دیگه رو در نظر نگیریم) در ادامه رابطه تصمیم گرفته که رشد کنه اما نفر مقابل خیر!!
من خوشبختی رو با تمام وجودم حس کردم.
ی روز از لاله پرسیدم: توی عاشقش چی مهمه؟ گفت یار باشه همراهت باشه.رنگو جون تو یارو همراه و دوست منی نه صرفا همسر :)
