ساعت‌ هوشمند چیست: از ماشین‌حساب مچی تا دستیار امروزی

یادتون هست اولین بار که ساعت دیجیتال دیدید چه ذوقی کردید؟ اون موقع‌ها سال ۱۹۷۲ بود و شرکت همیلتون با معرفی “پالسار” دنیای ساعت‌ها رو متحول کرد. البته پالسار فقط زمان رو نشون می‌داد، ولی همین یه کار ساده هم اون موقع‌ها خیلی باحال بود. دهه ۸۰ میلادی، کامپیوترهای شخصی حسابی پیدا کردن و شرکت سیکو هم از این فرصت استفاده کرد و ساعت‌هایی شبیه به کامپیوتر به بازار عرضه کرد.

مدل “دیتا ۲۰۰۰” این شرکت یه صفحه کلید خارجی داشت و می‌تونست اطلاعات رو ذخیره کنه. بعدها مدل‌ های “RC” به بازار اومدن که می‌تونستن به کامپیوتر وصل بشن و اطلاعات رو تبادل کنن. تو همین دهه، کاسیو هم با معرفی ساعت‌ های ماشین‌حساب و بازی، حسابی سر و صدا کرد.

یادتون میاد ساعت‌ های نلسونیک رو؟ دهه ۹۰ شاهد معرفی ساعت‌های پیجر بود. این ساعت‌ها می‌تونستن پیغام‌ های کوتاه رو دریافت و نشون بدن. اما داستان ساعت‌ های هوشمند امروزی از سال ۲۰۰۴ با معرفی “Spot” توسط مایکروسافت شروع شد. این ساعت می‌تونست با استفاده از امواج رادیویی، اطلاعاتی مثل اخبار، هواشناسی و رویدادهای ورزشی رو دریافت کنه. سال ۲۰۱۲ اپل با معرفی “اپل واچ” یه بازی جدید رو شروع کرد.

از اون موقع به بعد، شرکت‌های مختلفی ساعت‌های هوشمند خودشون رو به بازار عرضه کردن و این ساعت‌ها به یکی از محبوب‌ترین گجت‌های پوشیدنی تبدیل شدن. ساعت‌های هوشمند امروزی می‌تونن کارهای زیادی انجام بدن. از نشون دادن نوتیفیکیشن‌ها و تماس‌ها گرفته تا ردیابی فعالیت‌های بدنی، پخش موسیقی و حتی پرداخت پول. مسیر پیشرفت ساعت‌های هوشمند خیلی جالبه و این دستگاه‌ها تو سال‌های آینده هم حتماً کارهای شگفت‌انگیزتری انجام خواهند داد.

دهه ۹۰: اولین قدم‌ها

سال ۱۹۹۴

کمپانی Timex با مدل Datalink سروصدای زیادی به پا می‌کنه. این اولین ساعتی بود که می‌تونست با کامپیوتر شما حرف بزنه و اطلاعاتی مثل قرار ملاقات‌ها و مخاطبین رو ازش دریافت کنه. یه جور دستیار جیبی روی مچ دست.

سال ۱۹۹۸

استیو مان یه کار خارق‌العاده می‌کنه و اولین ساعت مچی دنیا که با سیستم عامل لینوکس کار می‌کرد رو می‌سازه.
سیکو مدل Ruputer رو معرفی می‌کنه که یه کامپیوتر واقعی تو یه ساعت بود. اما به خاطر اینکه به جای صفحه لمسی، از یه دکمه چرخشی برای کار کردن استفاده می‌کرد و صفحه نمایشش هم خیلی کوچیک بود، خیلی موفق نشد.
سامسونگ از اولین گوشی-ساعت دنیا به اسم SPH-WP10 رونمایی می‌کنه. دیگه لازم نبود همیشه دنبال گوشیت بگردی، روی مچ دستت بود.

دهه ۲۰۰۰: پیش به سوی آینده

سال ۲۰۰۰

کمپانی IBM از نمونه اولیه‌ی ساعت هوشمند خودش به اسم WatchPad پرده برمی‌داره. این ساعت فقط ۶ ساعت عمر باتری داشت، اما بعداً آپدیتش کردن و عمر باتریش رو به ۱۲ ساعت رسوندن.
اپسون سیکو مدل Chrono-bit رو به بازار می‌آره که می‌تونست با یه کابل به کامپیوتر وصل بشه و اطلاعات رو همگام‌سازی کنه. یه دستیار دیگه برای برنامه‌ریزی و سازماندهی!

سال ۲۰۰۳

فسیل از Wrist PDA رونمایی می‌کنه که سیستم عامل Palm داشت. این ساعت یه جور کامپیوتر جیبی روی مچ دست بود، اما به خاطر وزن زیادش خیلی مورد استقبال قرار نگرفت و تولیدش در سال ۲۰۰۵ متوقف شد.
مایکروسافت با معرفی ساعت هوشمند SPOT یه قدم دیگه توی این زمینه برمی‌داره. این ساعت می‌تونست اطلاعاتی مثل آب و هوا، اخبار و امتیازات ورزشی رو نشون بده. یه جور خبرخوان مچی.

سونی اریکسون با همکاری فسیل، ساعت MBW-100 رو عرضه می‌کنه که به بلوتوث وصل می‌شد. اما یه مشکل بزرگ داشت: فقط با گوشی‌های سونی اریکسون کار می‌کرد و به همین خاطر خیلی محبوب نشد.

سال ۲۰۰۹

هرمن ون دن بورگ از اولین ساعت هوشمند Burg رونمایی می‌کنه که سیم‌کارت خودش رو داشت و نیازی به اتصال به گوشی هوشمند نداشت. یه نوآوری واقعی تو دنیای ساعت‌های هوشمند!
سامسونگ ساعت تلفن S9110 رو به بازار میاره که یه صفحه نمایش رنگی ۱.۷۶ اینچی داشت. دیگه ساعتت فقط برای نشون دادن زمان نبود، یه تبلت کوچیک روی مچ دستت بود.

دهه ۲۰۱۰: انفجار ساعت‌ های هوشمند

دهه ۲۰۱۰ شاهد ظهور و محبوبیت ساعت‌های هوشمند بود. این دوره نه تنها شاهد معرفی دستگاه‌های پیشگام بود، بلکه شاهد چالش‌ها و نوآوری‌های متعددی نیز بود که پایه و اساس پیشرفت‌های آینده را بنا کرد.

در اینجا نگاهی دقیق‌تر به برخی از نکات برجسته این دوره می‌اندازیم:

سال ۲۰۱۲

Pebble: این ساعت هوشمند با نمایشگر LCD کم مصرف، بلوتوث و سنسورهای مختلف، توجه بسیاری را به خود جلب کرد. Pebble با جمع آوری بیش از ۱۰ میلیون دلار در Kickstarter، به عنوان پرمخاطب ترین پروژه این پلتفرم در آن زمان شناخته شد و ثابت کرد که تقاضای قابل توجهی برای ساعت های هوشمند وجود دارد.

سال ۲۰۱۳

تنوع: طیف وسیعی از ساعت‌های هوشمند در سال ۲۰۱۳ به بازار عرضه شدند که هر کدام ویژگی‌ها و نقاط قوت منحصر به فرد خود را داشتند. Sony Ericsson LiveView به عنوان یک نمایشگر بلوتوث برای گوشی‌های هوشمند اندرویدی عمل می‌کرد، در حالی که MOTOACTV بر روی تناسب اندام تمرکز داشت. Omate TrueSmart با وعده ارائه قابلیت‌های کامل یک گوشی هوشمند، توجه‌ها را به خود جلب کرد و نشان‌دهنده جاه‌طلبی‌های رو به رشد در این زمینه بود.
ورود غول‌ها: سال ۲۰۱۳ شاهد ورود شرکت‌های بزرگ فناوری به عرصه ساعت‌های هوشمند بود. اپل، گوگل، مایکروسافت و سامسونگ همگی در حال توسعه دستگاه‌های خود بودند که نشان‌دهنده پتانسیل بالای این بازار بود.

سال ۲۰۱۴

رقابت: سال ۲۰۱۴ شاهد رقابت تنگاتنگی بین تولیدکنندگان ساعت‌های هوشمند بود. سامسونگ Galaxy Gear، Sony SmartWatch 2 و Qualcomm Toq تنها تعدادی از دستگاه‌های جدیدی بودند که در این سال به بازار عرضه شدند. هر کدام از این ساعت‌ها ویژگی‌ها و نوآوری‌های خاص خود را ارائه می‌دادند و به مصرف‌کنندگان طیف وسیعی از گزینه‌ها را ارائه می‌دادند.
نوآوری: PHTL HOT Watch با بلندگو و میکروفون داخلی برای تماس‌های تلفنی، نمونه‌ای از نوآوری‌های این دوره بود. این نشان‌دهنده تلاش شرکت‌ها برای ارائه قابلیت‌های بیشتر و کاربردی‌تر در ساعت‌های هوشمند بود.

چالش‌ها و ملاحظات:

عمر باتری: عمر باتری کوتاه یکی از چالش‌های اصلی ساعت‌های هوشمند در این دوره بود. بسیاری از دستگاه‌ها فقط چند روز با یک بار شارژ کار می‌کردند که برای برخی از کاربران ناامید کننده بود.
قیمت: قیمت بالا مانع دیگری برای پذیرش گسترده ساعت‌های هوشمند بود. بسیاری از دستگاه‌ها بیش از ۳۰۰ دلار قیمت داشتند که آنها را برای اکثر مصرف‌کنندگان غیرقابل دسترس می‌کرد.
کاربرد: علیرغم پیشرفت‌های انجام شده، کاربرد ساعت‌های هوشمند در این دوره هنوز محدود بود. بسیاری از دستگاه‌ها در درجه اول به عنوان اعلان‌های گوشی‌های هوشمند عمل می‌کردند و قابلیت‌های محدودی برای تناسب اندام یا سایر برنامه‌ها داشتند.

در کنار چالش‌ها، نوآوری‌های قابل توجهی نیز وجود داشت:

فناوری نمایشگر: پیشرفت در فناوری نمایشگر منجر به معرفی صفحه نمایش های با وضوح بالاتر و کارآمدتر در ساعت های هوشمند شد. این امر تجربه بصری بهتری را برای کاربران فراهم کرد و به توسعه رابط های کاربری پیچیده تر کمک کرد.
سنسورها: سنسورهای جدید و پیشرفته در ساعت‌های هوشمند تعبیه شدند که امکان ردیابی دقیق‌تر تناسب اندام، نظارت بر سلامت و سایر ویژگی‌ها را فراهم می‌کرد.
سیستم عامل: سیستم عامل‌های جدیدی برای ساعت‌های هوشمند توسعه داده شد که به توسعه‌دهندگان امکان می‌داد برنامه‌ها و تجربیات پیچیده‌تری ایجاد کنند.

بیشتر بخوانید:

دهه ۲۰۱۰ دوره‌ای پرمخاطب برای ساعت‌های هوشمند بود. در حالی که این دوره با چالش‌هایی مانند عمر باتری کوتاه، قیمت بالا و کاربرد محدود همراه بود، شاهد نوآوری‌های قابل توجهی در زمینه فناوری نمایشگر، سنسورها و سیستم عامل‌ها نیز بود. این پیشرفت‌ها پایه و اساس پیشرفت‌های آینده در این زمینه را بنا کرد و راه را برای ساعت‌های هوشمند قدرتمند و کاربردی‌تر در سال‌های آینده هموار کرد.

داستان ساعت‌های هوشمند به دهه ۱۹۲۰ برمی‌گردد، زمانی که اولین نمونه‌ها با ایده‌های خلاقانه‌ای مانند نشانگر مسیر مچی ارائه شدند. با این حال، تا دهه ۱۹۷۰ با معرفی Pulsar، اولین ساعت دارای صفحه نمایش LED، شاهد پیشرفت‌های قابل توجهی در این زمینه نبودیم.

دهه ۱۹۹۰ شاهد معرفی اولین ساعت‌های هوشمند “واقعی” بود، مانند Seiko Ruputer با صفحه نمایش لمسی و قابلیت‌های کامپیوتری. با وجود نوآوری، این دستگاه‌ها به دلیل محدودیت‌های فنی و قیمت بالا در آن زمان فراگیر نشدند.

در سال ۲۰۰۰، IBM WatchPad با سیستم عامل مبتنی بر لینوکس و صفحه نمایش لمسی عرضه شد. اگرچه این ساعت به موفقیت تجاری دست نیافت، راه را برای نسل بعدی ساعت‌های هوشمند هموار کرد.

در سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۰، شاهد معرفی دستگاه‌های مختلفی مانند SPOT مایکروسافت و Sony Ericsson LiveView بودیم که قابلیت‌های اسمارت‌فون را به مچ دست کاربران می‌آوردند. با این حال، اینها هنوز به عنوان ساعت‌های هوشمند امروزی شناخته نمی‌شدند.

سال ۲۰۱۳ نقطه عطفی بود، زیرا موتورولا موبیلیتی کار بر روی ساعت هوشمند خود را تأیید کرد و سامسونگ Gear 2 با دوربین داخلی عرضه شد. در CES 2014، طوفانی از ساعت‌های هوشمند جدید از جمله LG G Watch و Moto 360 به نمایش درآمد.

در سپتامبر ۲۰۱۴، اپل با معرفی Apple Watch، هیجان را به سطح دیگری ارتقا داد. علیرغم برخی انتقادات اولیه، این دستگاه به دلیل طراحی شیک و پتانسیل تبدیل شدن به یک لوازم جانبی ضروری، مورد استقبال قرار گرفت.

مایکروسافت با Band، اولین دستگاه پوشیدنی خود در سال ۲۰۱۴ و سامسونگ با Gear S2 در سال ۲۰۱۵ به این رقابت پیوستند. در سال‌های بعد، شاهد نوآوری‌های مداوم با معرفی مدل‌هایی مانند TAG Heuer Connected و Casio WSD-F20 بودیم.

در سال ۲۰۱۷، اپل واچ سری ۳ با اتصال سلولی LTE عرضه شد که به کاربران امکان می‌داد بدون نیاز به گوشی هوشمند، تماس و پیام ارسال کنند. در سال ۲۰۱۸، سامسونگ Galaxy Watch و اپل واچ سری ۴ با نمایشگر بزرگتر و ویژگی‌های سلامتی مانند EKG معرفی شدند.

سال ۲۰۲۰ چی شد؟

اپل یه برنامه به اسم NightWare برای اپل واچ معرفی کرد که به کسایی که از کابوس‌های PTSD رنج می‌برن کمک می‌کنه خواب بهتری داشته باشن. این برنامه با استفاده از monitoring ضربان قلب و حرکت بدن، کابوس رو تشخیص میده و با لرزش ساعت سعی می‌کنه ازش جلوگیری کنه.

بازار ساعت‌ های هوشمند چطور بود؟

توی دهه ۲۰۱۰، محبوبیت ساعت‌های هوشمند خیلی زیاد شد. دیگه فقط برای نشون دادن ساعت استفاده نمی‌ شدن، بلکه یه جورایی تبدیل شده بودن به دستیارای personal برای گوشی‌های هوشمند. مردم ازشون برای پیگیری تناسب اندام، سرگرمی و … استفاده می‌کردن.
طبق یه آمار، تخمین زده شده که درآمد بازار ساعت‌های هوشمند تا سال ۲۰۲۳ به ۴۴.۱۵ میلیارد دلار برسه و تا سال ۲۰۲۸ به ۶۲.۴۶ میلیارد دلار هم افزایش پیدا کنه.
شرکت‌های بزرگی مثل اپل، سامسونگ، هواوی و شیائومی تو این بازار حسابی فعال بودن.

ساعت‌ های هوشمند چی‌کار می‌تونستن بکنن؟

خیلی از مدل‌های ساعت‌های هوشمند که توی دهه ۲۰۱۰ معرفی شدن، می‌تونستن مستقل از گوشی کار کنن.
مثلا کسایی که ورزش می‌کردن می‌تونستن از GPS ساعت برای ردیابی مسیر و سرعتشون استفاده کنن و بعد از تمرین، اطلاعات رو به گوشی یا کامپیوترشون منتقل کنن.
بعضی از ساعت‌ها هم نقشه، قطب نما و موزیک پلیر داشتن.
با معرفی مدل‌های ساعت هوشمند اپل، سونی، سامسونگ و موتورولا، استفاده از تکنولوژی‌های پوشیدنی بین مردم رواج پیدا کرد و تبلیغات روی این دستگاه‌ها هم بیشتر شد.

کاربردهای دیگه ساعت‌ های هوشمند:

بعضی از ساعت‌ها می‌تونستن اطلاعات تماس‌ها، پیامک‌ها، ایمیل‌ها و تقویم رو به شما نشون بدهن.
ساعت‌های ردیاب تناسب اندام هم اطلاعاتی مثل مسافت طی شده و میزان خواب رو ثبت می‌کردن.

اتصال به LTE

از حدود سال ۲۰۱۵، بعضی از تولیدکننده‌ها ساعت‌های هوشمندی رو به بازار عرضه کردن که از شبکه‌های LTE پشتیبانی می‌کردن. این ساعت‌ها می‌تونستن مستقل از گوشی به اینترنت وصل بشن و از قابلیت‌هایی مثل تماس و پیام کوتاه استفاده کنن.

حواست به این نکات امنیتی ساعت‌ های هوشمند باشه!

سازمان “کدام؟” بریتانیا هشدار داده که ساعت‌های هوشمند و ردیاب‌های تناسب اندام خیلی ارزون که آنلاین فروخته می‌شن، مشکلات امنیتی جدی دارن. اینجاست که خلاصه‌ای از این مشکلات رو بهت می‌گم:

جمع‌آوری بیش از حد داده‌ها: این دستگاه‌ها ممکنه اطلاعات خیلی زیادی از شما جمع‌آوری کنن، از جمله اطلاعات مربوط به سلامتی، فعالیت‌ها و حتی عادت‌های مالی شما.
ذخیره‌سازی ناامن داده‌ها: این اطلاعات ممکنه به طور ایمن ذخیره نشن و در معرض هک یا سوء استفاده قرار بگیرن.
عدم امکان عدم اشتراک‌گذاری اطلاعات: ممکنه نتونید جلوی جمع‌آوری اطلاعاتتون توسط این دستگاه‌ها رو بگیرید و هیچ کنترلی روی نحوه استفاده از این اطلاعات توسط شرکت‌ها نداشته باشید.
نبود قفل امنیتی: این دستگاه‌ها ممکنه قفل امنیتی قوی‌ای نداشته باشن و به راحتی توسط سارقان یا افراد غیرمجاز قابل دسترسی باشن.

بعضی از ساعت‌های هوشمند خیلی ارزون حتی در مواقعی که استفاده نمی‌شن یا حرکت نمی‌کنن، اطلاعات نادرست یا بی‌فایده‌ای رو مثلاً برای ضربان قلب، اکسیژن خون و تعداد قدم‌ها نشون میدن.

البته یه قانون جدید تو بریتانیا به اسم “قانون زیرساخت امنیت محصول و مخابرات” از سال ۲۰۲۴ لازم الاجرا می‌شه که باید استانداردهای امنیتی رو برای تولیدکنندگان، واردکنندگان و فروشندگان (از جمله بازارهای آنلاین) دستگاه‌های هوشمند مشخص کنه.

مشکلات اجتماعی:

عدم دقت برای افراد با پوست تیره‌تر: ساعت‌های هوشمند ممکنه برای افرادی که پوست تیره‌تری دارن، اطلاعات دقیقی ارائه ندن، چون این دستگاه‌ها از نوری استفاده می‌کنن که برای افراد با پوست روشن‌تر مناسب‌تره.
نگرانی‌های مربوط به حریم خصوصی: جمع‌آوری و ذخیره‌سازی حجم زیادی از اطلاعات شخصی توسط ساعت‌های هوشمند، نگرانی‌هایی رو در مورد حریم خصوصی افراد ایجاد می‌کنه.
سوء استفاده از داده‌ها: شرکت‌ها ممکنه از اطلاعات شخصی شما برای تبلیغات یا سایر اهداف بدون رضایت شما استفاده کنن.

دنیای رنگارنگ سیستم عامل‌ های ساعت‌ های هوشمند

بیاین یه نگاهی به سیستم عامل‌های مختلف ساعت‌های هوشمند بندازیم و ببینیم کدومشون برای شما مناسب‌تره:

سیستم عامل‌های محبوب:

Wear OS (قبلاً Android Wear): این سیستم عامل گوگل، دنیایی از برنامه‌ها و امکانات رو روی مچ دستتون می‌ذاره و با گوشی‌های اندرویدی و آیفون هم سازگاری داره.
watchOS: سیستم عامل اختصاصی اپل که فقط با Apple Watch کار می‌کنه، یه رابط کاربری روان و یکپارچه با آیفون‌ها ارائه میده.
Tizen: سیستم عامل سامسونگ که در ساعت‌های هوشمند سامسونگ Gear استفاده می‌شه، به خاطر رابط کاربری جذاب و برنامه‌های متنوعش شناخته شده.
HarmonyOS: سیستم عامل هواوی که برای دستگاه‌های مختلف این شرکت از جمله ساعت‌های هوشمند طراحی شده، به دنبال ارائه یه تجربه کاربری روان و یکپارچه هست.

سیستم عامل‌های جایگزین:

AsteroidOS: یه سیستم عامل منبع باز برای جایگزینی اندروید در برخی از ساعت‌های هوشمند Wear OS.
Flyme OS: سیستم عامل اختصاصی Meizu که بر پایه اندروید هست و در ساعت‌های هوشمند این شرکت استفاده می‌شه. 📷
InfiniTime: سیستم عامل پیش‌فرض ساعت هوشمند PineTime که به خاطر قابلیت‌های اوپن سورس و تمرکز بر تناسب اندام شناخته شده. ‍
Sailfish OS: یه سیستم عامل لینوکسی که برای پلتفرم‌های مختلف از جمله ساعت‌های هوشمند Sailfish طراحی شده.

ساعت‌های هوشمند برای کودکان و سالمندان:

ساعت‌های هوشمند در چین به عنوان یه ابزار ایمنی برای کودکان و سالمندان محبوب شده‌اند. این ساعت‌ها معمولاً ساده و کاربردی هستند و امکاناتی مثل برقراری تماس و ردیابی موقعیت رو ارائه می‌دن.
تسمه‌های هوشمند هم می‌تونند با اضافه کردن قابلیت‌های جدید به ساعت‌های هوشمند، کاربرد اونها رو برای افراد مختلف بیشتر کنند.

انتخاب سیستم عامل مناسب:

بهترین سیستم عامل برای شما به نیازها و سلیقه‌تون بستگی داره.

اگر به دنبال تنوع برنامه و امکانات هستید: Wear OS یا Tizen رو انتخاب کنید.
اگر به دنبال یه رابط کاربری روان و یکپارچه با گوشی خودتون هستید: watchOS (برای آیفون) یا HarmonyOS (برای گوشی‌های هواوی) رو انتخاب کنید.
اگر به دنبال یه سیستم عامل اوپن سورس هستید: AsteroidOS یا InfiniTime رو انتخاب کنید.
اگر به دنبال یه ساعت هوشمند برای فرزند یا سالمند خود هستید: به دنبال ساعت‌هایی با قابلیت‌های ساده و کاربردی و دکمه SOS باشید.

امیدوارم این اطلاعات به شما در انتخاب ساعت هوشمند مناسب کمک کنه!

منبع: تکنودات مرجع اخبار تکنولوژی