در پست قبلی ما به قرن بیستم سفر کردیم و با تاثیرات اون بر بازیگری آشنا شدیم؛ حالا در این پست میخوایم به قرن بیست و یکم بریم تا ببینیم این قرن چه تاثیری بر بازیگری گذاشته.
ایده راز ژووه در مورد ساختن یک شخصیت و شناخت خود، طنزآمیز و جالب توجه است. قرن بیست و یکم تا کنون مبتلا به نظریه توطئه بوده:
آیا پرنسس دایانا به قتل رسید؟
حقیقت داستان پشت پرده یازده سپتامبر چیست؟
چه کسی به بی نشیر بوتو شلیک رد؟
ما مردمی هستیم که از پنهان کاری ها و اعترافات به هیجان میایم.
در همین راستا و در مقابل، سوالاتی از قبیل چه کسی صادق است؟ و چه کسی واقعا راست می گوید؟ مطرح می شود. فارغ از هرگونه نا امیدی، بی شک انسان قرن بیست و یکم به بدبینی خو گرفته است.
بدبینی و صادق بودن دو شریک نامتجانسند. لازمه یکی پوست کلفت کردن و لازمه دیگری پوست انداختن است. در فرهنگ خونسرد قرن بیست و یکم، مشکلات ما بر عکس مشکلات همکارمان در قرن هفدهم هست.
دغدغه ذهنی اونا این بود که:
بازیگر چگونه میتونه هیجاناتی که در روند اجرا برانگیخته رو کنترل و هدایت کنه؟
دغدغه ما اینه که:
چگونه بتونیم اینقدر حساس باشیم که در اولین لحظه به عواطف مناسب و بجا دست یابیم؟(چون ما قرن خونسردی هستیم)
جوزف روچ(Joseph Roach) میگه:
دلمشغولی بازیگر قرن هفده این بود که چطور "رو هیجانات فوران کردش، درپوش بذاره" ولی بازیگر مدرن از خودش میپرسه"برای دستیابی به هیجان کجا رو حفر کنم".
امروزه مطالعات علمی پر شوری پیرامون درک عواطف توسط روان شناساش پیشرو مثل پزشک آمریکایی پل اکمن صورت گرفته است.
اکمن تحقیقات جالبی درباره حالت های چهره، آگاهی، شفقت و عواطف انجام داده. حوزه های دیگه مطالعات علمی بیشتر از چند دهه هست که همگام با افزایش دانش ما در مورد اعصاب نوروپتید، که ناقل اطلاعات در تمام بدن هستش، به "غریزه ناخودآگاه" و پذیرش بیش از پیش اون در ارزیابی شرایط روی آورده.
امروزه ما بیشتر میپذریم که بدن "خرد" خودشو داره. علم ثابت کرده که بدن و ذهن (یا خودآگاهمون) از حیث زیستی تفکیک ناپذیرن. انسان ذاتا روان-بدنی هست. بی شک هرچه بیشتر کشف کنیم که عملکرد انسان چگونه هستش، سوالات عمیق تری درباره بازیگری مطرح میشه.
همچنان که تو مقدمه ذکر شده بود این کتاب درباره بازیگری هست نه مطالعات درام، تئاتر یا اجرا.
در قرن بیست و یکم تولید انواع اجرا نسبت به قرن بیستم تغییرات زیادی کرد.
تو سالن ها و شرایط مختلف ما با اصطلاحات و سبک هایی مثل: پست مدرن، اجراهای پست دراماتیک، چند رسانه ای گسسته، چندروایی، بدنی، و قطعات تجربی مواجه میشیم که عاشق بعضیاشونم هستیم و از بعضیاشونم متنفریم.
با این همه سبک بازیگری اصلی با وجود تلویزیون و فیلم که تو اون بازار سرگرمی کاملا رونق داره، همچنان واقع گرایی روان شناختیه.
از سریال های تخیلی تا فیلم های خون آشامی و ابرقهرمانا و گنگستری و پلیسی تماشاچی باید اونچه میبینه رو باور کنه.
سختی کار ماها به عنوان بازیگر اینه که باید همه متن و شخصیت مون رو تو هر ژانر و هر رسانه ای به نحوی باورپذیر القا بکنیم.
ابزار ما پیچیده هست و نیاز به آموزش های معین داره تا بتونه مسیرهای مختلف رو طی کنه. بنابراین به تاریخ اونچه به دستمون رسیده نیم نگاهی انداختیم، حالا اجازه بدید به سالن تمرین بریم و برخی از تمرینات آموزش بازیگری رو انجام بدیم.
با این تفاسیر تاریخچه و فصل اول به پایان رسید قبل از شروع فصل دوم اجازه بدید نگاهی به خلاصه فصل اول بیندازیم و ببینیم از فصل اول چی یاد گرفتیم:
تو این فصل تاثیر متفکران و سخنوران بزرگ عصر کلاسیک را بر فرایند بازیگری به مدت چند صد سال بررسی کردیم. با پیشرفت دانش درباره بدن انسان در طول قرن ها، بازیگری هم رشد کرد.
مشخصه قرن هفدهم اخلاق و هیجانات و نیز دوگانگی بین بدن و ذهن بود.
اساتید قرن هجدهم شاهد رشد روان شناسی و حساسیت بودن. بازیگرا به یه میزان به هوش و عواطف قابل دسترسی نیاز داشتن.
اساتید قرن نوزدهم شاهد ظهور طبیعت گرایی و روشی بودن که تو اون تخیل و حافظه دست به دست هم بدن تا عواطف رو زنده کنن. بازیگرا در تمام مدت خودآگاهی دوگانه داشتن. بنابراین میتونستند میون هیجانات شدید و تکنیک بازیگری تعادل برقرار کنن.
اساتید قرن بیستم افزایش ناگهانی آموزش بازیگری رو تجربه کردن. در این قرن موضوعاتی از قبیل بازی یا پالایش، نمایش احساسات یا حقیقتا احساساتی شدن و ماسک یا چهره، مطرح بود.
اساتید قرن بیست و یکم می پذیرند که بدن ذاتا دارای خرد است. همچنین تعداد بی شمار سبک های مختلف اجرا ما رو بر می انگیزه که از امکاناتمون به روش های گوناگون استفاده کنیم.
نویسنده کتاب برای مطالعه بیشتر گفته:
اگه قرار باشه برای حوزه فرایند بازیگری معاصر تنها 3 کتاب رو انتخاب کنم:
نوشته Jean Benedetti
کتاب بسیار سودمندی که دید آگاهانه بندتی رو به عنوان یه مربی در کنار عمر طولانی ای که وی صرف استادی و معلمی تو این حوزه کرده قرار میده. در این کتاب میتونیم مجموعه جامعی از نکات مقدماتی رو همراه با حواشی کامل اون(که برای یادداشت برداری مناسبه) مطالعه کنید. چنین مجموعه ای رو تقریبا در جای دیگه ای نمیشه پیدا کرد.
2.The Purpose of Playing: Modern Acting Theories in Perspective
نوشته Robert Gordon
تحلیل بسیار دقیقی از اساتید و راهبردهای بازیگری در قرن بیستم است. برخی از تحلیل های مربوط به قرن نوزدهم نیز تو این کتاب پیدا میشه.
3.The Player's Passion: Studies in the Science of Acting
نوشته Joseph Roach
رابطه میان بازیگری و اکتشافات علمی رو ترسیم میکنه. این ترسیم فوق العاده هرگز پیچیده نمیشه و همواره مسحور کننده است.
مطالعه دو مجموعه زیر نیز خالی از لطف نیست:
برای دسترسی آسان به مشروح جنبش های تئاتری تاریخ معاصر رجوع کنید به:
1.Modern Drama in Theory and Practice 1, 2 and 3 by J. L. Styan
2.Routledge Performance Practitioners
بینش دقیقی از تعداد بی شماری اساتید به شما میده(که البته بسیاریشون تو همین کتاب نام برده شده)
این مجموعه سکوی پرشی هست برای مطالعه بیشتر در مورد شخص خاصی که افکارش شما رو به هیجان میاره.
بخش های آموزشی و آرشیوی سایت https://www.nationaltheatre.org/ فوق العاده است.
در سایت https://www.whitman.edu/theatre/theatretour/home.htm میتونید تصویرهای فوق العاده ای از تئاتر های قدیمی پیدا کنید.
سایت http://theatredatabase.com/ تعداد زیادی مقاله، منبع و مطلب داره که میتونیم به اون ها سر بزنیم.
