تو پست قبلی مقدمه کتاب رو بررسی کردیم و حالا به فصل اول میرسیم، قراره تو این فصل با مقولات وسیع بازیگری و بعد از اون با کسانی که در تکامل 400 ساله فرایند بازیگری نقش داشتند آشنا بشیم.
اما قبل از اون اصلا چرا انسان های زیادی علاقه به بازیگری دارن و چرا هر روزه افراد بیشتری سمت این هنر میرن؟
انسان تنها به دنیا می آید و تنها نیز از دنیا می رود. حتی تصورش هم ترسناکه! اما اینکه کسی جایی شاهد زندگی ما باشه و داستان ما رو بشنوه و در تجربه های ما سهیم باشه باعث دلگرمیمون میشه.
ما کنار خانواده یا دوستامون احساس تنهایی نمیکنیم.
شاید بشه گفت یکی از اصلی ترین دلایل بازیگر شدن همین مشاهده شدن هست، ما آدما دوست داریم دیده بشیم.
دلیل دیگه تاثیر گذار بودنه؛ اینکه حرفمون شنیده بشه؛ علاقه به بازیگری فقط در مرکز توجه بودن نیست؛ بلکه اعتقاد راسخ به این نکته که چیزی که میگیم میتونه شنونده رو تحت تاثیر قرار برده.
بازیگری هم در مذهب و هم در سیاست ریشه داره چون اون ها ذاتا قدرت تاثیر گذاری دارند.
مذهب طیف وسیعی از اجراها رو از گذشته در برگرفته مثل خیلی از آیین های باستانی.
در سیاست هم درسخنرانی ها تصور بر این بود که اگر شخص میخواد جمعی رو تحت تاثیر قرار بده اول باید خودش تحت تاثیر حرفاش باشه.
حتی در آیین های باستانی نیز نیاز به شاهد داشتن تا روشون اثر بگذارند:
اگر خدایان قربانی کردن شما را نبینند، محصولات به بار نخواهد نشست
البته بنظر خودم یک دلیل سومی هم وجود داره که من خودم به اون دلیل به این حوزه علاقه مندم
اینکه تو بتونی برای چند ساعت از شخصیت خودت و موقعیتی که در اون هستی فاصله بگیری و سفر کنی به جای دیگه و تبدیل به شخص دیگه ای بشی جذابیتی برای خود من داره که حتی از دو دلیل بالایی ارزشمندتره
چون به اعتقاد من دیده شدن تو این روزگاری که فضای مجازی اومده و اکثرا هم با محتوای زرد انسان ها مطرح میشن زیاد کار سختی نیست؛ دغدغه اصلی من ماندگاریه چیزی که بزرگان سینمای جهان و ایران از اون بهره میبرن
نظر شما چیه؟ به نظر شما چرا اینقدر انسان ها علاقه مند به این حوزه هستن؟
با این تفاسیر ما وارد فصل اول میشیم و عوامل تاثیر گذار در بازیگری و اجرا رو بررسی میکنیم