۲۵ بهمن سال ۱۴۰۰ ساعت ۲۰
امروز برای اولین بار با ماهیت «نه» هایی که می گویم آشنا شدم. امروز برای اولین بار متوجه شدم که بر سر دو راهی ها با شانس ۵۰ درصد، اغلب گزینه «نه» را انتخاب می کنم. انگار سکه ای که در ذهن من برای این مواقع استفاده می شود فقط یک رو دارد و آن «نه» است. پس از مقاومت های امروز و به جای یک «نه» ناخودآگاه، گفتن یک «آره» خود آگاه را تجربه کردم.
همه چیز خوب پیش رفت، به غیر از وسواس کووید و سویه اومیکرون که آن را هم نمی شود کاری کرد. یا باید از درون له شد و یا به زندگی طبق روال نیمه عادی و با رعایت حداکثری پروتکل ها ادامه داد.
در حال ریشه یابی این به اصطلاح بی حوصلگی هستم(نوشته ۱). تفاوت نه و آره امروز را برایتان می نویسم.
مسئله از خانه بیرون رفتن و در کافه غذا خوردن بود، در ابتدا به نظر منطقی می رسد که در این ایام شلوغ و پر کووید نباید از خانه خارج شد(یک هفته است که سر کار نرفتم و در خانه دور کاری می کنم) ولی این مسئله برای من ۲ سال بدون حتی کوچکترین تخطی طول کشیده است و ادامه دارد.
در نهایت به این سوال جواب آره گفتم و نتیجه.
۱. تفریح و تفرج +۱
۲. شکستن عادت بی حوصلگی و در خانه ماندن +۱
۳. پیاده روی و رفع احساس کرختی روان و جسم +۱
۴. خوشحالی همسرم و رفع کرختی فضای خانه +۱
۵. احتمال گرفتن کووید (حتی با سه ماسکی که من زدم و الکلی که ...) -۱
۶. احتمال بیماری شدید و بستری بدلیل کووید -۱
۷. احتمال مرگ بدلیل کووید -۱
مجموع امتیازات: +۴ و -۳
تفسیر: +۴ امتیاز قطعی و دریافت شده. -۳ امتیاز احتمالی و نامعلوم از لحاظ دریافت.
جالب است بدانید که سه امتیاز منفی نه تنها در حالت کووید بلکه در هر حالت دیگری نیز رخ می دهد، تصادف، مسمومیت غذایی، خفگی با لقمه غذا، احتمال خفت گیری و ....(اما دلیل نمی شود پروتکل ها را رعایت نکرد)
بدنبال ریشه «نه» های خودم و دلیل آن هستم. اولین بار این «نه» را در ۵ سالگی با یک خاطره واضح بیاد دارم. خاطره را خواهم شکافت و در این راه احتمالا سوالات مختصری از پدر و مادرم داشته باشم. تا موقعیت برایم واضح تر شود.
ادامه دارد ...(به نظرم بیرون رفتن از خانه با تمام دلایلی که گفتم باز به نظر احمقانه بود و ای کاش در خانه می ماندم.)
