ما در زندگی واقعی خود روش ها و قانون های که برای بهبود مکالمات به کار می بریم. گاهی با اصول طبقه بندی علمی و آکادمیک متفاوت است. همه ما بارها خواسته یا ناخواسته وارد مکالماتی می شویم که به ما حس خوب یا بد می دهند. اکثر انسان ها می توانند تشخیص بدهند جنس مکالمه ما از چه نوعی هست و و از چه موضعی حرف می زنیم. گاهی از زمان و زمین بد می گوییم که طرف مقابل را با خود همراهی کنیم. در حالی که این نوع گفت و گو نتیجه اثر بخشی ندارد. همیشه بوده هست و خواهد بود. اگر مکالمه ما واقعی و منطقی باشد و در صورتی که طرف مقابل تمایل داشته باشد نظرات خود را فقط از جانب خودمان بیان کنیم مکالمه دلنشینی خواهد بود. گاهی لازم نیست همه را قانع کنیم. بعضی اوقات افراد در مورد موضوع آگاهی ندارند و یا آگاهی دارند و از عمد دائما با شما مخالفت می کنند. در این مواقع نیازی نیست برای اثبات خود انرژی زیادی صرف کنیم. اگر به حرف خود اعتقاد داریم فقط کافیست روی موضع خود باقی بمانیم. شاید آن فرد بعدا متوجه بشود و با ما به توافق برسد. مکالمات رسمی نیز همین طور هست ما باید شخصیتی قوی داشته باشیم تا بتوانیم منطقی و واقع گرایانه حرف بزنیم. اگر شخصیتی قوی نداشته باشیم و تظاهر کنیم. ابتدا باید استرس درونی خود را برای عدم بروز خود حقیقیمان کنترل کنیم و بعد مکالمه را ادامه بدهیم.
که شرایط سخت تری را در پیش روی ما می گذارد. بنابراین باید به روش هایی روی بیاوریم که شخصیت قوی از خود بسازیم. یکی از راه کارهایی که تا حدودی ما را در بیان ایده های مان ثابت قدم نگه می دارد. این است که بپذیریم ما یک اثر انگشت خاص هستیم و هیچ کس شبیه ما در دنیا نیست. و ما این توانایی را در خود داریم که آنچه هستیم را بروز دهیم. از آنجایی که انسان ها تجربه های متفاوتی دارند پس آگاهی ها و خود آگاهی های متفاوتی دارند. پس هر انسانی یک کتاب نانوشته است که حرفی برای گفتن دارد و ارزش شنیدن دارد. موافقت و مخالفت ایده هر فردی در مرحله بعد قرار می گیرد. و گاهی باید باید بپذیریم تفاوت ها نباید عامل قضاوت ها باشد.
