آدمها یا زخم میزنند یا هنوز زخم زدن را یاد نگرفته اند، حالا شاید همه شان نه، ولی بیشترشان تیغ تیزی اگر روزگار به آنها بسپارد، چنان تیغ میزنند که گاهی باورش سخت میشود. ولی خوب همین است دیگر، میزنند.
آدمیزاد هرچه بهم نزدیک تر باشند، فکر میکنند تا ابد همین نزدیکی و مودت را نگاه میدارند. ولی دو چیز است که دو دوست صمیمی را میتواند محک بزند، اولیش پول است.
آدمها در برابر پول به هیولا تبدیل میشوند، هر آدمی هم یک ظرفیتی دارد، باید صبر کنی، شراکت کنی، اولش که پولی نیست یا پول کم است، به راحتی با هم میسازند، کافی است پول زیاد شود، آن موقع هست که هر دویشان یا یکی شان به جان دیگری میافتد.
کم آدمی هست که در برابر پولی که از ظرفیتش بیشتر است، خطا نکند. باز هم میگویم همه را جمع میبندم، ولی عرایضم طبق تجربه خودم و کار کردن با آدمهای مختلف است. اکثرشان یکظرفیتی داشتند، ولی به محض اینکه تیغ حتی کندی هم به دستشان افتاد، زدند.یا طلبکار شدند.خیلی ها ادعاهای بزرگی در شر دارند ولی بگذارید بر اساس تجربه ام به این ادعا نگاه کنم.
همیشه گفته ام ایده متعلق به کسی است که اجرایش کند، وگرنه هرچه میخواهی ایده داشته باش، تا زمانیکه به هر دلیلی نتوانی اجرایش کنی و یا از اجرایش بترسی، ایده ات را یکی دیگر اجرا میکند، برای اجرای یک ایده عوامل مختلفی هست که ایده را به اجرا میرساند. بجز بحث های مدیریت و ریسک ، آنچه مهم است جرات اجرا است.
اگر بهترین بیزنس پلن ها را بنویسی ولی دست به اجرا نزدی، زمان اجرای ایده ات از دست میرود و بعد که از دنیا رفتی کنار هزاران آدم که ایده های زیادی داشتند ولی جرات اجرایش را نداشتند، در یک قبرستان تا ابد میخوابی.
از نظم یکی از اصلی ترین اصول برای انتخاب یک مدیر اجرایی همین است که ببینی در گذشته چه ایده هایی را اجرا کرده است، حتی اگر شکست خورده باشد. باز هم با ارزش است. چون مسیری را رفته و به شکست انجامیده. این یعنی کلی تجربه کسب کرده و تا حدی میداند چه راههایی به شکست می انجامد و از آن دوری میکند.
بنابراین در اجرای هر پروژه ای اینکه چه کسی سکان را در دست دارد مهم است.
فردی این مسیر پر پیچ و خم و پر از ریسک را به کمک یک تیم به اجرا میرساند، مهمترین آدم یک پروژه است.باید قدرش را دانست.به هیچ وجه تلاش تیم اجرایی را نمیخواهم زیر سوال ببرم . برای اجرای یک پروژه موفق تک تک اجزا مهم است ولی در این چند خط عرضم در خصوص مدیراجرایی پروژه بود.
اینکه بعد از اجرای پروژه ای همه بیایند و بگویند اینکه کاری نداشت، اوج بی انصافی است. اینها همان هایی هستند که تیغ به دستشان بیفتد رحم نمیکنن.
یا بعد از دیدن موفقیت پروژه آن را میدزدند و فکر میکنند خودشان علامه دهر هستند. از این آدمها باید بر حرز بود. اما چطور ممکن است که این آدمها را شناسایی کرد، برای من سخت بوده است. هنوز هم سخت است. و هنوز هم حس میکنم در میان سالی نمیتوانم آدمهای این چنینی و آنانی که آنتی سوشال نامیده میشوند را بشناسم. شما ایده ای دارید؟
مهمتر اینکه بعضی ها اینطور نیستند یا نیتشان خیر است، ولی رفتارشان چنین نشان نمیدهد را چطور میتوان قاطی دسته اول نیاورد. شما بگویید.
