قرار بود کسب و کارهای آنلاین حمایت شود. قرار بود اقتصاد دیجیتال توسعه پیدا کند. قرار بود درآمد نفت با درآمدهای دیگر جایگزین شود. قرار بود هرچه قرار بود انجام شود. نتیجه چه شده اینکه بجای توسعه اینترنت و سهولت دسترسی به آن در همه نقاط کشور، کاملا قطعش کردند. ما درباره ضررهای طرح صیانت میگفتیم، کلا تصمیم گرفته شده ظاهرا بدون تصویب طرح، اجرایش کنند. آن هم چند برابر بدتر از آن چیزی که مخالفش بودیم. درآمد نفت ایران در یکسال یازده هزار میلیارد تومان است و ضرر قطعی اینترنت روزانه هزار میلیارد تومان، یعنی هر یازده روزی که با این وضعیت پیش برود، معادل یکسال درآمد نفت را از دست داده ایم. درآمدی که برای توسعه کشور، اشتغال زایی، تزریق امید به جامعه میتوان از آن استفاده کرد. چند هزاران میلیارد تومان دیگر باید به کشور ضرر وارد شود تا آقایان متوجه بشوند که قطع کردن اینترنت خانه خراب کن است. اقتصادمان بیمار است و همه میدانیم. اقتصاد دیجیتال قرار بود کمکش کند. که در عمل ثابت کرد میتواند ولی ظاهرا هنوز اینترنت را به چشم بچه بازی میبینند که هر وقت بخواهند میتوانند قطعش کنند. با این که کسب و کارهای آنلاین ثابت کرده اند که میتوانند به اقتصاد کشور کمک کنند ولی هر روز باید نگران این باشند که امروز اینترنت ساعت چند قطع می شود. انتظار داریم با این روند آنها را خوشحال ببینیم و با انگیزه. چیزی که دارم میبینم مهاجرت بیشتر است. هر کس هم کورسوی امیدی دارد که چنان مورد حملات تند بقیه قرار میگیرد که امیدی برایش نمی ماند. عین یک پیکر بی جان شده ایم که هر کس میرسد لگدی به آن میزند. با چه امیدی برای آینده برنامه ریزی کنیم. با چه امیدی به بقیه روحیه بدهیم. مملکتمان این روزها حالش خوب نیست، آدمها حالشان خوب نیست. همه اینها را میدانم و به عنوان یکی از همین مردم من هم حالم خوب نیست اینجا صرفا درباره اینترنت و وضعیت اقتصاد و معاش نوشتم. برای اینکه بگویم قطع کردن اینترنت و به بازیچه گرفتن آن در هیچ حالتی به نفع کشور نیست. دکمه قطع و وصل اینترنت را زدن یعنی نابودی زندگی آدمها یعنی ناامید کردن آدمها.
