بیخود نمیگویند که زبان سرخ، سر سبز میدهد بر باد. بارها حرفهایی زده ام که ناخواسته بوده، یعنی مثل همیشه یادم رفته مزه مزه اش کنم و گفتمش. و تو رنجیدی. بخاطر صمیمیت زیاد شاید آدم فراموش میکند آنچه میخواهد به زبان براند را قدری بچشد، از سمت طرف مقابل هم به قضیه نگاه کند، بعد تازه با احتیاط بگویدش. این یه مدل حرف زدن است، سنجیده با سیاست، محتاط.
ولی من حالم ازین طور حرف زدن به هم میخورد، من دوست دارم با رعایت احترام، "هرچه میخواهد دل تنگم" را بگویم. ولی فکر میکنم نمیشود. آدم به نزدیکترین آدمهای دورش هم نمیتواند حرف دلش را بزند که مبادا در آینده دور یا نزدیک پتکی شود و بر سر خودش خرد شود. بارها تجربه اش را داشته ام. هی به خودم گفته ام دفعه بعد یادت باشد با دقت و محتاط و حتی با سیاست حرف بزنی ولی کلا نمیتوانم.
همیشه این زبان سرخ تر از بار قبل تراوشات ذهنی ام را به باد میدهد و من میمانم و پشیمانی و آتو هایی که به دست دیگری داده ام.
ولی راستش این بار میخواهم با خودم عهد ببندم، هرگز بدون اینکه چند بار یک موضوع را زوایای دید مختلف بررسی کنم، کلامی به زبان نیاورم. من اگر بخواهم حتما میتوانم.دیگر به خاطر زبان سرخ نمیخواهم از کی معذرت خواهی کنم. همین!
صد البته که به قول حضرت سعدی:
چو در بسته باشد، نیاید زیان
ولی گر گشایی، نیاید امان
