اشک . . .

بسم الله الرحمن الرحیم

و اما اشک.... اشک مرهمی است بر این دل های آکنده از غم...

اشک، قطره آبی است، از سوز دل نشات میگرد، از چشم سرازیر می شود، تا عرش بالا میرود، مقرب میشود، شفاعت میکند و در آخر فنا فی الله میشود...

سوز اشک، قسمت هرکس نمیشود؛ آنکه در این وادی دل را مهیا کرده باشد، دست و صورت و زبان را وقف امام حسین(ع) کرده باشد، دلش را با پرچم سیاهی ها روشن کرده باشد، قلم به دست گرفته باشد و جز از معبود خود نام نبرد، عرق بریزد و جز از برای گریه کنان اباعبدالله الحسین(ع) آشپزی نکند، آن وقت میشود که اشک،اجازه میگیرد و سرازیر میشود...

اشک، سلاحی میشود برای تمام پلیدی ها و گناهان گذشته... اشک، سلاحی است برای جلب رحمت معبود حسین(ع)...

و چه زیباست اشک، وقتی برگونه های بزرگ مرد عرب، سفیر امام حسین(ع) جاری میشود، حضرت مسلم بن عقیل درآخرین دقایق عمر ماموریت خویش، اشک را انتخاب میکند، اشک نه برای مرگ خویش که از برای کاروان حسین(ع)...