اگه زندگی رو مثل یه فیلم تشکیل شده از سکانسهای مختلف درنظر بگیریم، در هر سکانس ما یه نقش آفرینی داریم. گاهی نقش اصلی سکانس، خودمون هستیم و داستان مربوط به زندگی خودمونه. گاهی اما نقش مکمل میشیم و نقشمون تو زندگی دیگری اثر میزاره. بعضی از سکانسها بسیار طلایی و حساسن و به شدت تو ذهنمون میمونن. مثل اولین روز مدرسه، وقتی تو کنکور رتبه و رشته مورد نظرمون رو قبول میشیم. وقتی اولین بار حقوق میگیریم، روزآشنایی و خواستگاری و ازدواج، بچه دار شدن و کلی سکانس طلایی دیگه. اینکه این زمانها برامون خاص و به یاد موندنی بشن بستگی بسیار زیاد به نقش آفرینی خودمون و دیگران داره. گاهی به علت بازی بد خودمون یا بقیه، اون سکانس به بدترین بخش زندگیمون تبدیل میشه که متاسفانه قابل حذف شدن یا فراموش شدن هم نیست. چند بار براتون اتفاق افتاده که با شور و شوق خبری رو که براتون خیلی مهم بوده به یکی دیگه گفتین ولی رفتار اون طرف موجب شده که تو ذوقتون بخوره و شاید اصلا پشیمون شدین که باهاش راجع به این موضوع صحبت کردین. یا گاهی برعکس. یه خبری رو به دوستتون دادین و اون صدبرابر شما ذوق کرده. چقدردر این حالت نقش آفرینی خوب دوستتون بهتون انرژی داده؟
وقتی یه بازیگر، فیلمی رو بد بازی میکنه و اون فیلم پخش میشه دیگه نمیتونه کاریش بکنه، فقط میتونه سری بعد انتخاب بهتری داشته باشه ، آگاهیش رو ببره بالا، چیز جدید یاد بگیره که دیگه تجربه بدی نداشته باشه، هرچند این هم صد در صد تضمین نمیشه. زندگی هم همینجوره. گاهی ما انتظار داریم این سکانس بهترین و به یاد موندنی ترین بخش زندگیمون باشه ولی گاهی یه نفر دیگه که میتونه هرکسی باشه، با نقش آفرینی بدش اون رو تبدیل به بخش تاریک داستان زندگیمون میکنه که گاهی حتی دوست نداریم بهش فکر کنیم. یا برعکس یه فردی اونقدر بلده چجوری نقش آفرینی کنه، که اون بخش رو به یه خاطره به یاد موندنی تبدیل میکنه. همه ما در طول حیاتمون نقش آفرین زندگی خودمون و دیگرانیم و هزاران نقش رو بازی میکنیم.نقش پدر و مادر، خواهریا برادر، معلم و استاد، همکار و رییس، دوست، همسر، شهروند، مشتری و فروشنده و ... باید یاد بگیریم که تو کارمون و نقشمون حرفه ای بشیم.مطالعه کنیم و آگاه بشیم. وظایفمون رو بشناسیم. یاد بگیریم که چجوری در سکانسهای زندگی خودمون و دیگران و با توجه به نقشهای افراد مقابلمون بتونیم بهترین هنرنمایی رو داشته باشیم . اینکه حداقل یاد بگیریم که در سکانس زندگی بقیه اگه خاطره خوبی نمیسازیم حداقل خاطره ی بد زندگیشون هم نباشیم. یادمون باشه که این نقش آفرینی ها قابل حذف نیستن. یادمون باشه که همه ما در سناریوهای زندگی همدیگه مسئولیتی داریم وباید این مسئولیت و وظایف رو بشناسیم و تلاش کنیم به خوبی از پسشون بربیایم. ما میتونیم با رفتار و گفتار و حتی یه حرکت ساده ی صورت، یه داستان خوب یا بد در اون لحظه برای دیگری بسازیم. ببینین چه مسئولیت بزرگی در برابر هم داریم!!!
حالا بیاین فکر کنین تو کدوم سکانس زندگی دیگری نقشتون رو عالی اجرا کردین؟ حستون چیه وقتی بهش فکر میکنین؟ چه عاملی موجب شد که این قدر این نقش رو خوب اجرا کنین؟ حالا برعکس. فکر کنین کجا میتونستین بهتر عمل کنین؟ کدوم صحنه بهتر بود جور دیگه ای عمل میکردین یا حرف میزدین؟ چه حرفی رو دوست داشتین بزنین ولی نزدین؟ چی مانع شد که اون حرف رو نزنین؟ چند بار روز دیگری رو ساختین؟ چند بار خراب کردین؟ چند بار دیگران روز شما رو ساختن و خراب کردن. آیا تا اینجای عمرتون، بازیگر اصلی و مکمل خوبی هستین؟ آیا شایستگی دریافت اسکار رو دارین یا نه ؟
