این عبارتی هست که خیلی زیاد روی زندگی ما و لذت بردن از لحظاتش تاثیر گذاشته و میزاره. ترسی ناشناخته و گاهی شناخته شده در وجودمون که مانع میشه گاهی کارهارو انجام بدیم که دلمون میخواد و یا تصمیماتی که دوست داریم رو بگیریم. ترسهایی مثل اینکه:
اگه وارد این رابطه بشم و شکست بخورم چی؟
اگه تو این کار موفق نشم چی؟
اگه تو زندگیم یه بیماری سخت مبتلا بشم چی؟
اگه عزیزانم رو از دست بدم چی؟
اگه لحظه آخر زندگیم از کارهایی که کردم پشیمون بشم چی؟
اگه کارم رو از دست بدم چی؟
اگه به اهدافم نرسم چی؟
و هزاران اگه دیگه که میتونین به این لیست اضافه بکنین که موجب شده بترسیم و از ادامه مسیر باز بمونیم. به قول جمله معروفی که میگه ما از ترس غرق شدن تن به آب نزدیم.
اما اول بیاین ببینیم ریشه این ترسها و تردیدها چیه.
ریشه تعدادیش برگرده به عدم اعتماد به نفس و خودباوری ما. اینکه اگر با مشکل یا شکستی مواجه بشیم توانایی مقابله و حلش رو نداریم. این باور موجب میشه موقع گرفتن تصمیمی بترسیم. مثلا فکر میکنیم اگر در رابطه ای شکست بخوریم و فردی رو که دوسش داریم به هر دلیلی ترکمون کنه، نابود میشیم و نمیتونیم طاقت بیاریم. این باور موجب میشه یا اصلا وارد رابطه نشیم یا قبل از ورود به رابطه به صورت وسواس گونه ای فکر کنیم تا احتمال شکست رو نزدیک به صفر برسونیم که در عالم واقعیت میدونیم این شدنی نیست. درسته که باید قبل از گرفتن هر تصمیمی فکر کنیم و تا حد امکان تحقیق کنیم ولی همیشه باید درنظر بگیریم که هر رابطه یا تصمیمی میتونه به شکست منجر بشه. یعنی باید قبول بکنیم که درسته من با آگاهی الانم سعی میکنم خوب فکر کنم و تحقیق کنم ولی اگر شکست هم خوردم اونقدر قوی هستم که حلش کنم.
ریشه بعدی تعدادی از این ترسها میتونه برگرده نحوه تربیت ما در کودکی که پدیده شکست خوردن برامون نابود شدن تعریف شده نه نوعی تجربه کردن. اینکه شکست هم بخشی از زندگی هست که در طول مسیرمون حتما چندین بار قراره باهاش ملاقات داشته باشیم و باید یاد بگیریم اگه باهاش مواجه شدیم چطور باهاش رفتار کنیم. در واقع ما در کودکی در برابر پدیده شکست و عدم موفقیت آموزش ندیدیم. همیشه شکست نکوهش شده. همیشه آدمهای موفق تشویق شدن،دیده شدن و به عنوان الگو معرفی شدن و آدمهای شکست خورده مثل افرادی که بخشی مهمی از زندگیشون رو از دست دادن عنوان شدن. یه جور درس عبرت شدن برای دیگران.
ترسهای ریشه ای تری مثل ترس از طرد شدن، ترس از تنهایی، ترس از دست دادن، ترس از مرگ هم خودش میتونه عامل ایجاد ترسهای دیگه باشه. مثلا اینکه ما از ابتلا به یه بیماری میترسیم شاید ریشه ش به ترس ما از مرگ برگرده.
اما چه باید کرد؟
اول اینکه باید پذیرفت که در مسیر زندگیمون همه این ترسها میتونه اتفاق بیفته یا نیفته. امکان داره ما مبتلا به یه بیماری لاعلاج بشیم، ممکنه عزیزمون رو از دست بدیم، ممکنه کاری رو شروع کنیم و شکست بخوریم، ممکنه از سوی کسی که دوسش داریم طرد بشیم، ممکنه به خیلی از خواسته هامون نرسیم، ممکنه زندگی اونطوری که برنامه ریزی کرده بودیم پیش نره. یعنی اینها هم احتمالاتی هست که میتونه رخ بده یا رخ نده. ما تا حد بسیار کمی روی زندگی کنترل داریم. مثلا میتونیم با رعایت رژیم غذایی و ورزش تا حدی جلوی مبتلا شدن به یه سری از بیماری ها رو بگیریم ولی با تاثیر ژن در ابتلا به بیماری میخوایم چه کنیم؟ آیا کنترلی روی این بخش داریم؟ ممکنه ما در هنگام ورود به رابطه ای خیلی تحقیق کنیم، تمام جوانبش رو هم درنظر بگیریم ولی آیا میتونیم صد در صد مطمئن بشیم که این رابطه ختم به شکست یا جدایی نشه؟ در واقع ما میتونیم با بالابردن آگاهی و تحقیق مقدار کمی احتمال وقوع شکست رو کم کنیم ولی قطعا هیچ وقت نمیتونیم به صفر برسونیم.
در واقع ما نباید به خاطر احتمال وقوع این ترسها لذت زندگی کردن، لذت یک رابطه، لذت ریسک کردن، لذت تجربه کاری که دوست داریم و خیلی لذت های دیگه ای که میتونیم در طول زندگیمون تجربه کنیم رو از دست بدیم. ما بهتره یاد بگیریم همیشه نهایت تلاشمون در اون لحظه رو بکنیم و بهترین تصمیم بنا بر آگاهی اون لحظه رو بگیریم.و شکست رو هم به عنوان بخشی از زندگی و تجربه زیسته بپذیریم. یک جور هزینه که باید در زندگی بپردازیم. چون به قول یه جمله معروفی که میگه آدمی در نهایت از کارهای نکرده پشیمون میشه نه کارهای کرده.
ترسهای شما چیه؟ تا حالا چقدر این ترسها مانع حرکتتون شده؟ اگه برگردین به عقب، کدوم کاری که به خاطر ترسیدن انجام ندادین رو انجام میدین؟
برای دیدن سایر پستها میتونین به لینک زیر مراجعه کنید:
https://vrgl.ir/hinIk
