باورم نمیشه که اینو میخوام بگم یا بهتره بگم شرمم میشه که بگم، فامیل بدترین کسیه که توی زندگیم داشتم. دشمن تر از فامیل تا به حال ندیدم، حتی نزدیک ترینشون.
بدترین و دور از انتظارترین اتفاقا از سمت فامیل برای من بوده. همین الان که دارم مینویسم، حدود دو ساعته که فامیل عزیزمون که بالای سرمون داره زندگی میکنه، دارن میز و صندلیاشونو روی زمین میکشن! میدونید که الان ساعت چنده؟ ساعت 00:45 هست یعنی نزدیک ۱ صبح.
سال هاست که مادر و پدر من با بی احترامی هاشون، دشمنی هاشون و هرچیزی که بدترینش به ذهنتون برسه سوختن و ساختن و هیچی نگفتن.
اما من چی؟ منم باید بسازم؟
کاش اگر یکیشون که هرموقع بی پول میشه به ما زنگ میزنه، یا اون یکیشون که پسراش زن میگیرن و هیچ کدوم نمیرن خونه مستقل با زناشون و خونه مشترک ما رو خونه خودشون کردن، یعنی پارکینگ خونه شده جای نگهداری مصالح ساختمانی یا نصفه شبا بالای سر ما شده سالن آمفی تئاتر یا توی حیاط شده محل مهمانی های شبانشون، رو میشد خودم تک تک جوابشونو بدم! اما نمیشه!
خانواده من همیشه اعتقاد به سوختن و ساختن با همه چیز رو داشتن و همین خصلتشون که روی من فرزند تاثیر داشته بارها توی جامعه نابودم کرده اما الان که درس گرفتم، نمیتونم ساکت بشینم.
باور کنید که خیلی سخته، خیلی سخته فامیلی که تا یک سنی فکر میکردی بهترین هست و صادق ترین و مونس ترین، بعد از یه سنی میفهمی اونایی که کلی بهشون باور داشتی و برات عزیز بودن چه کارها که میکردن و خانوادت هیچوقت دم نمی‌زدند و تو با بزرگ شدنت، این چیزها رو فهمیدی و از درون داری خودتو میخوری که بری و یقه تک تکشونو بگیری بخاطر تمام رفتارشون!
خدایا کاش هر روز یه میز عدالت داشتی و هر روز تکلیف همه رو توی همون روز مشخص میکردی. حداقل من یکی که میدونستم هر روز سربلند از پیشت برمیگشتم.
