میدونید یه جایی توی زندگی هست که دیگه خیلی بالغ میشی. یعنی چی؟ الان با مثال بهتون میگم. مثلا از یکی خوشتون میاد و انقدر بهش وابسته می شید که اون اولویت شما میشه. فقط میخواید اون حاش خوب باشه، اگر زنگ بزنه بگه بیا فلان جا، تندی میپوشی و میری، اگر حالش بد باشه، سریع میری قرص و دارو میگیری و میبریش دکتر حتی. گاهی اوقات بی هوا بهش پیام میدی که خیلی دوسش داری، همش به یادشی، دوست داری که پرواز کنه و کلی اتفاقای خوب براش بیفته. در صورتی که میدونی شاید اون اونقدر که تو مایه میگذاری نمیگذاره!
میدونی انقدر این حس ها و عشق ها و وابستگی های زشت نه و قشنگ برات به وجود میاد که یه جایی بفهمی که باید دیگه بالغ باشی. اول خودت و خودت. بعد طرف مقابلت. از یه جایی به بعد میگی فقط خوشحالی خودت، اگر اونم همراه شد که چه بهتر. اگر ناراحتی و اون اومد پیگیر شد که چه بهتر اما اگر نیمد، با دوستات میری بیرون یا خودت میری میدوی، یا با خودت روی کاغذ حرف میزنی یا یه پیتزای خوشمزه سفارش میدی و یه فیلم شاد میبینی تا حالت خوب شه. میدونی از یه جایی به بعد دیگه بالغ میشی، میگی که من هدفم مهم تره و اگر کسی اومد توی مسیرت که خوش اومده و اگر هم کسی نبود، تو خودتو داری. میدونی شاید اون حس های قشنگ دیگه همراهت نیست، منظورم هم حس عشق و وابستگیه! اما اون حس بهتری که اسمش بالغیه هست دیگه. میدونی اینطوری ذهن و فکر و جسمت دیگه سالم تره. اینطوری عزت نفست حفظ شده و خدشه دار نشده. اینطوری کم تر روحت خش خشی میشه. اینطوری بیشتر از خودت مراقبت میکنی تا بتونی در آینده یک زندگی بهتری رو برای خودت رقم بزنی.
حالا این یک مثال بود. اما میتونی توی زندگی کاری، تحصیلی و توی روابطت بین دوستات این مسئله رو بسطش بدی. میدونی باید بفهمی که اگر شخصی اومد توی زندگیت حالا میخواد دوست باشه، میخواد شوهر باشه، تو ته تهش خودتو داری. شاید اولش گول زننده باشه و بگی وای خدایا شکرت یکی اومد که من دیگه تنها نباشم. اما تهش توی زندگی یکسری تفاوت ها در هر نقطه نظری به اختلاف برمیخورید و رفتارهایی از شخص مقابلتون سر میزنه که از تصمیمی که گرفتید و دانستن اون شخص به عنوان بهترین شخص زندگیتون، پشیمون میشید. اگر از همون اول بدونید که فقط خودتون رو دارید، جایی به مشکلی برنمیخورید.
