کی بود صِدامُ از من، گرفت و بی صِدام کرد
بدونِ گفتنِ یک، خدافِظی (خداحافظی) رَهام کرد
کی بود که وقتِ رفتن؛ دریایِ اشکامُ دید
اما به اَشکایِ من، بلندبلند می خندید
کی بود که پشتِ پا زد؛ به عهد و پِیمونِ مون
عهدی که بسته بودیم؛ واسه همه عُمرِمون
دروغِ کی آتیش زد؛ به خِرمَنِ باورم
کی بود که می گفت به من؛ "از همه عاشق ترم"
اِسمِ قشنگِ کی بود که معنیِ سحر داشت
اما دلِ سیاهِش، منُ تو شب جا گذاشت دستِ کی مثلِ تبر، ضربه به پیکرم زد
یادگاری بهم داد؛ یه دنیا اندوه و درد
تمومِ این ستم ها از تو به من رسیده
واسه رهایی از درد، مردن برام کلیده
کی بود تا وقتی بودی؛ همسُفره یِ غمِت بود
با گریه هات صمیمی؛ همیشه همدَمِت بود
کی بود هوای عشقُ همیشه تو سرِش داشت
تو رو وفادار می دید؛ همیشه باورت داشت
کی بود که لحظه هاشُ پیشکِشِ لحظه هات کرد
برایِ تو کم نذاشت؛ هر کار تونست برات کرد
سینه یِ کی سِپَر شد؛ روبرویِ تیرِ غم
کی بود که سنگرِت شد؛ میونِ اون جهنم
کی بود که آینه (آیینه) ها رو، به خاطرِ تو شکست
می خواس تو آینه ش بشی؛ به دیدنِ تو نشست
کی بود قَلَندرانه، با دوتا دستِ خالی
به جنگِ غصه هات رفت؛ بدونِ هیچ سوالی
این همه مهربونی، از من به تو رسیده
واسه رهایی از درد؛ مردن برام کلیده . . .
