چیپس را از داخل کابینت برمیدارید، فیلم را پلی میکنید و تا ساعت 3 شب به فیلم و چیپس ادامه میدهید.(باد چیپس شاید اما خودش از مرز بیست دقیقه اول فیلم پا فراتر نمیگذارد.)
چیپس خوردن حال میدهد. فیلم دیدن حال میدهد. تا دیروقت بیدار ماندن حال میدهد. اما آیا وقتی صبح(منظور همان ظهر) فردا پا شوی، هنوز هم حال میدهد؟
موارد بسیاری هستند که حال میدهند. مثل چیپس، پفک، شیرکاکائو، نوشابه، ته دیگ، اینستاگرام، سیگار و گل. دلیلش هم ساده است: این موارد دوپامین قابل توجهی منتشر میکنند.
اما آیا هرچیزی که حال میدهد ما را خوشحال هم میکند؟ جوابِ ساده اش یک نه خوشگل موشگل است. دوپامین به معنای خوشحالی نیست. این را هر معتادی به خوبی میداند.
بسیاری هستند با این استدلال که «دنیا دو روز است و باید آن را به خوشی گذراند» مجوز خوردن هرچیزی و انجام هرکاری را به خودشان میدهند. من هم نمیخواهم مانع کسی بشوم که از چیپس خوردن لذت میبرد. اما اگر خوب توجه کنیم میبینیم چیزی که واقعن در سطح خوشحالی/رضایت ما از زندگی تاثیر دارد میزان چیپسهایی نیست که خورده ایم.
تجربه ی شخصی ام به من میگوید که هرزمان بیشتر خودم را در خوراکیها غرق کرده ام، حس و حالم بجای بهتر شدن چرکین تر شده. درواقع یک رژیم سالم بسیار بیشتر به من اضافه کرده تا چند لیوان نوشابه. به طرز متناقضی، وقتی که محدودتر و سالمتر خورده ام حس و حال بهتری داشته ام.
در آخر این حالِ خوب سالم بودن است که تاثیرگذار و ماندگار است و نه حسِ خوب کوتاه مدت سیگار کشیدن.
