به جمله"خودمو بیش تر از همه میشناسم"رو هیچ وقت درک نکردم...
من هر روز یه منِ جدید رو کشف میکنم...پی میبرد که هنوز خودمو نشناختم...
گاهی یه جوری بی رحمی منو احاطه میکنه که از خودم متنفر میشم....اینجاست که به بی احساسی خودم پی میبرم....اینکه فرصت حبران کردن رو به کسی که خطا کرده نمیدم...
گاهی قلبم و روحم پر از بخیه و رد زخمهای چندسال پیش که بهم چشمک میزنن رو قایم میکنم...ماسک لبخند رو به صورتم میزنمو به اروم کردن بقیه قدم برمیدارم....اینجاست که به دورو بودنم پی میبرم.
نمیتونم بگم من اینم....نمیتونم بگم من همونیم که 2سال پیش منو دیدی...
بزرگ شدن...بیشتر فهمیدن....حقیقت ها رو بدون پرده دیدن....درد داره...
میترسم از هر چیزی که اسمشو اینده میزاریم...میترسم از اینکه اون سیاهی منو در خودش غرق کنه...که دیگه نتونم خودمو پیدا کنم....
